ಸಂಪಾದಕರ ಸದ್ಯಶೋಧನೆ
ಲಂಡನ್ನ ಹೀಥ್ರೂ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದ ರನ್ವೇ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯ ಹಿಂದಿರುವ ತಾಂತ್ರಿಕ ವಿಸ್ಮಯ ಮತ್ತು ನಿಖರತೆ ಒಂದು ವಿಸ್ಮಯವೇ ಸರಿ. ಜಗತ್ತಿನ ಅತ್ಯಂತ ಜನನಿಬಿಡ ಹಾಗೂ ದಟ್ಟಣೆ ಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಲಂಡನ್ನ ಹೀಥ್ರೂ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದ ಹೆಸರು ಸದಾ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಅತ್ಯಂತ ಸೋಜಿಗದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ಅಮೆರಿಕ ಅಥವಾ ಮಧ್ಯಪ್ರಾಚ್ಯದ ಬೃಹತ್ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಗಳಂತೆ ಇಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಅಥವಾ ಆರು ರನ್ವೇಗಳಿಲ್ಲ. ಹೀಥ್ರೂ ಹೊಂದಿರುವುದು ಕೇವಲ ಎರಡು ರನ್ವೇಗಳು. ಆದರೂ, ಈ ಎರಡು ರನ್ವೇಗಳು ಜಗತ್ತಿನ ಯಾವುದೇ ಎರಡು-ರನ್ವೇ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ‘ಭಾರಿ ಗಾತ್ರದ ಜೆಟ್’ ವಿಮಾನಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತವೆ.
ಇಲ್ಲಿನ ನಿಖರತೆ ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗಿದೆ ಎಂದರೆ, ಪೀಕ್ ಅವರ್ಗಳಲ್ಲಿ (ಅತ್ಯಂತ ದಟ್ಟಣೆಯ ಸಮಯ ದಲ್ಲಿ), ಕೇವಲ 88 ಸೆಕೆಂಡುಗಳ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ಒಂದರ ಹಿಂದೊಂದು ವಿಮಾನಗಳು ರನ್ವೇ ಯನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ.
ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಸಂಗತಿಯಲ್ಲ; ಇದು ವಾಯುಯಾನ ಎಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಏರ್ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಕಂಟ್ರೋಲ್ (ಎಟಿಸಿ) ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ಸಾಧನೆ. ಈ ದಕ್ಷತೆಯ ಹಿಂದಿರುವ ತಾಂತ್ರಿಕ ವಾಸ್ತವವೇನು? ಇದನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಬೃಹತ್ ವಿಮಾನವೊಂದು (ಉದಾ ಹರಣೆಗೆ, ಏರ್ಬಸ್ ಎ-380 ಅಥವಾ ಬೋಯಿಂಗ್ 777) ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ತೇಲುವಾಗ, ಅದರ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಬಲವಾದ ಸುಳಿಗಾಳಿ ಅಥವಾ ‘ವೇಕ್ ಟರ್ಬ್ಯುಲೆನ್ಸ್’ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: Vishweshwar Bhat Column: ವಿಮಾನ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯೂ, ಗಿಫ್ಟ್ ಸ್ವೀಕಾರವೂ
ಇದನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದ ‘ಟೋರ್ನಡೋ’ ಎಂದು ಕರೆಯಬಹುದು. ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬರುವ ಸಣ್ಣ ವಿಮಾನವು ಈ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿದರೆ, ಅದು ನಿಯಂತ್ರಣ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಪಾಯವಿರುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಗಳು ಸುರಕ್ಷತೆಗಾಗಿ ಎರಡು ವಿಮಾನಗಳ ನಡುವೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅಂತರವನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು.
ಹೀಥ್ರೂ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣವು ವಿಮಾನಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ತೂಕ ಮತ್ತು ವೇಕ್ ಟರ್ಬ್ಯುಲೆನ್ಸ್ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ವರ್ಗೀಕರಿಸುತ್ತದೆ. ಸೂಪರ್ ಅಥವಾ ಹೆವಿ ವಿಮಾನದ ಹಿಂದೆ ಬರುವ ವಿಮಾನ ಕ್ಕೆ ಮೈಲುಗಟ್ಟಲೆ ಅಂತರ ನೀಡಬೇಕು. ಇದು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಕುಂಠಿತ ಗೊಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹೀಥ್ರೂ ಇದನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿತು. ಟೈಮ್-ಬೇಸ್ಡ್ ಸೆಪರೇಶನ್ (ಟಿಬಿಎಸ್) ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹೀಥ್ರೂ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದ ಯಶಸ್ಸಿನ ಹಿಂದಿರುವ ಬಹುಮುಖ್ಯ ತಾಂತ್ರಿಕ ಅಸ್ತ್ರ.
ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ, ವಿಮಾನಗಳ ನಡುವಿನ ಅಂತರವನ್ನು ದೂರದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಅಳೆಯ ಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು (ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಎರಡು ವಿಮಾನಗಳ ನಡುವೆ ನಾಲ್ಕು ಮೈಲಿ ಅಂತರವಿರಬೇಕು). ಆದರೆ ಬಲವಾದ ಎದುರುಗಾಳಿ ( Strong Headwind) ಬೀಸಿದಾಗ, ವಿಮಾನಗಳ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ ವೇಗ ( Groundspeed ) ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ವೇಗ ಕಡಿಮೆಯಾದಾಗ, ಆ ನಾಲ್ಕು ಮೈಲಿ ದೂರವನ್ನು ಕ್ರಮಿಸಲು ವಿಮಾನಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ಇದರಿಂದ ಲ್ಯಾಂಡಿಂಗ್ ಪ್ರಮಾಣ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕುಸಿಯುತ್ತದೆ. ಹೀಥ್ರೂ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲು ಟಿಬಿಎಸ್ ಅಥವಾ ಸಮಯ-ಆಧಾರಿತ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿತು. ಇಲ್ಲಿ ಮೈಲಿಗಳ ಬದಲಿಗೆ ಸಮಯವನ್ನು ಅಳತೆಗೋಲಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಗಾಳಿ ಎಷ್ಟೇ ವೇಗವಾಗಿ ದ್ದರೂ, ಎರಡು ವಿಮಾನಗಳ ನಡುವೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಮಯದ ಅಂತರವನ್ನು (ಉದಾಹರಣೆಗೆ, 88 ಸೆಕೆಂಡುಗಳು) ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದ ಬಲವಾದ ಗಾಳಿಯಿದ್ದರೂ ರನ್ವೇಯನ್ನು ಗರಿಷ್ಠ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ದಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಹೀಥ್ರೂ ಇನ್ನೂ ಎರಡು ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತದೆ.
ಮೊದಲನೆಯದು, RECAT-EU (Wake Reclassification). ಯುರೋಪಿಯನ್ ಒಕ್ಕೂಟದ ಹೊಸ ನಿಯಮ ಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ವಿಮಾನಗಳ ವೇಕ್ ಟರ್ಬ್ಯುಲೆ ವರ್ಗೀಕರಣವನ್ನು ಮರು-ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸ ಲಾಗಿದೆ. ಆಧುನಿಕ ವಿಮಾನಗಳ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಸುಧಾರಿಸಿರುವುದರಿಂದ, ಸುರಕ್ಷತೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ಬಾರದಂತೆ ಅವುಗಳ ನಡುವಿನ ಅಂತರವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ಇದು ಅನುಮತಿಸುತ್ತದೆ.
ಎರಡನೆಯದು, HIRO (High-Intensity Runway Operations ). ವಿಮಾನವು ರನ್ವೇ ಮೇಲೆ ಇಳಿದ ತಕ್ಷಣ, ಅದು ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ರನ್ವೇಯನ್ನು ಖಾಲಿ ಮಾಡಬೇಕು. ಪೈಲಟ್ಗಳು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ವಿನ್ಯಾಸ ಗೊಳಿಸಲಾದ ‘ಹೈ-ಸ್ಪೀಡ್ ಟರ್ನ್ಆಫ್’ ಬಳಸಿ ರನ್ ವೇಯಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತಾರೆ.
ಒಂದು ವಿಮಾನ ರನ್ವೇಯಿಂದ ಹೊರಬರದಿದ್ದರೆ, ಹಿಂದಿನ ವಿಮಾನ ಇಳಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಈ ಎಲ್ಲ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಗಳ ಫಲಿತಾಂಶ ಹೀಥ್ರೂ ಒಂದೇ ರನ್ವೇಯಲ್ಲಿ ಗಂಟೆಗೆ ಸರಾಸರಿ ೪೨ರಿಂದ ೪೪ ವಿಮಾನಗಳ ಆಗಮನವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ.