Vinayaka V Bhat Column: ಇಸ್ರೇಲಿನ ನರಮೇಧದ ಕಥೆಯನ್ನು ನಾವ್ಯಾಕೆ ಓದಬೇಕು ?

ವಿದ್ಯಮಾನ

ವಿಶ್ವೇಶ್ವರ ಭಟ್ಟರ ಅನುವಾದಿತ ಕೃತಿ ‘ಬದುಕುಳಿದವರು ಕಂಡಂತೆ’ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಲೋಕಾರ್ಪಣೆಗೊಂಡಿತು. ಎಂದಿನಂತೆ ಸುಂದರವಾದ, ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಅದಾಗಿತ್ತು. 2023ರ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 7 ರಂದು ಇಸ್ರೇಲಿನ ನೋವಾ ಮ್ಯೂಸಿಕ್ ಪಾರ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಹಮಾಸ್ ರಾಕ್ಷಸರು ನಡೆಸಿದ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ದಾಳಿಯಿಂದ ಮೃತರಾದವರು ಸಾವಿರಾರು ಜನ.

ಆ ಪೈಶಾಚಿಕ ನರಮೇಧವನ್ನು ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಂಡ, ಅದರಲ್ಲಿ ಬದುಕುಳಿದವರು ಹೇಳಿದ ಕಥೆಗಳ ಸಂಗ್ರಹವೇ ‘ಬದುಕುಳಿದವರು ಕಂಡಂತೆ’. ಆಂಗ್ಲಭಾಷೆಯ ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ವಿಶ್ವೇಶ್ವರ ಭಟ್ಟರು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಭಾವಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದು ಪುಸ್ತಕ ಲೋಕಾರ್ಪಣೆಗೆ ಮೊದಲು ಆ ಬರ್ಬರ ದಾಳಿಯ ವಿಡಿಯೋ ತುಣುಕುಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಲಾಯಿತು.

ಅದು ಎಷ್ಟು ಭಯಾನಕವಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ, ನೋಡಿದ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಿಗೆ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತುಸು ಹೊತ್ತು ಬೇಕಾಯಿತು. ಮನಸೆ ಕಲಕಿ ಜನರು ಭಾವಪರವಶರಾಗಿ ಕುರ್ಚಿಗೆ ಬೆನ್ನು ಸಾದಿ ಕುಳಿತು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ನಾನೂ ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋದವನೇ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೂ ಉಳಿದ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನ ವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ತಾವು ಬರೆದ 103 ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ, ಬಹಳ ನೋವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ಬರೆದ ಕೃತಿ ಇದಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ವಿಶ್ವೇಶ್ವರ ಭಟ್ಟರು ತಮ್ಮ ಭಾಷಣದಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸುತ್ತಾ, “ಓದುವಾಗ ನಿಮಗೂ ಇದೇ ಅನುಭವ ವಾಗಲಿದೆ. ಎಂಟೆದೆ ಇರುವವ ಮಾತ್ರ ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಸರಾಗವಾಗಿ ಓದಲು ಸಾಧ್ಯ" ಎನ್ನುವ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನೂ ನೀಡಿದರು. ನಿಜ, 400 ಪುಟಗಳ ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ನಾನು ಓದುವಾಗ ಪ್ರತಿಬಾರಿ ಅಯಾಚಿತವಾಗಿ ಗಂಟಲು ಕಟ್ಟಿಬಂತು.

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: Vinayaka V Bhat Column: ತುತ್ತು ಅನ್ನಕ್ಕಿರುವಷ್ಟೇ ಗೌರವ ಕವಳಕ್ಕೂ ಇದೆ

ಪ್ರತಿ ಕಥೆಯೂ ಸಾವಿನ ದಾರುಣತೆಯನ್ನು ಸಾರುತ್ತಿತ್ತು. ಒಬ್ಬರು ಮಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ, ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು, ಮಗದೊಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಪ್ರಾಣ ತೆತ್ತಿದ್ದು, ತಾನು ಸತ್ತರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ನೂರಾರು ಜನರ ಪ್ರಾಣ ಉಳಿಸಲು ಹೋರಾಡುವ ದಾದಿಯ ಕಥೆ, ಜೀವವನ್ನು ಎಡಗೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ದಾಳಿ ನಡೆದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಒಂದಷ್ಟು ಜನರನ್ನು ತನ್ನ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಮನೆ ಸೇರಿಸಿದ ಚಾಲಕನ ಕಥೆ, ತನ್ನ ಮಗಳು ಬದುಕಿದ್ದು ರಾಕ್ಷಸರಿಂದ ಅತ್ಯಾ ಚಾರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುವುದು ತಪ್ಪಿತು, ಆಕೆ ಸತ್ತಿದ್ದೇ ಒಳ್ಳೆಯದಾಯಿತು ಎಂದು ಒಂದು ರೀತಿಯ ವಿಚಿತ್ರ ಸಂತೋಷಪಡುವ ತಂದೆಯ ಕಥೆ, ಇಸ್ರೇಲಿ ಸೈನಿಕರಿಂದಲೇ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ತನ್ನ ಮಗ ಹತ್ಯೆಗೊಳ ಗಾಗುವ ಪ್ರಸಂಗ ಬಂದೊದಗಿದರೂ, ಸೈನಿಕರನ್ನು ದ್ವೇಷಮಾಡದ ತಾಯಿಯ ಕಥೆ, ಹೀಗೆ ಒಂದೊಂದು ಕಥೆಯೂ ಮನ ಕಲಕುವಂಥದ್ದಾಗಿದೆ.

ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಬರ್ಬರವಾಗಿ ಹತ್ಯೆಯಾದ ದೃಶ್ಯ, ಅತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕೊಳಗಾದ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಗೋಳು, ಗಾಯಗೊಂಡವರ ಆರ್ತನಾದ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಇಸ್ರೇಲಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ನರಮೇಧದ ಕಥೆಯನ್ನು ನಾವ್ಯಾಕೆ ಓದಬೇಕು? ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳಿವೆ. ನಾವು ಭಾರತೀಯರು, ಅದರಲ್ಲೂ ಇಂದಿನ ಕಾಲ ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಓದಲೇಬೇಕಾದ ಕಥೆಗಳಿವು. ಇಂಥ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ದುರಂತಗಳು ಸಂಭವಿಸಿದಾಗ ಇಸ್ರೇಲಿಗರು ನಡೆದುಕೊಂಡ ರೀತಿಯನ್ನು, ಅವರ ಸಾಹಸ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು, ತಮ್ಮ ಸಮುದಾಯ ವನ್ನು ಉಳಿಸಲು ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣವನ್ನೇ ಪಣಕ್ಕಿಟ್ಟು ಹೋರಾಡಿದ ಪರಿಯನ್ನು ನಾವು ಅರಿಯಬೇಕಿದೆ.

ಈ ತರಹದ ದುರಂತವನ್ನು ಎದುರಿಸುವಲ್ಲಿ ಅವರಿಗಿರುವ ತಯಾರಿಯನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ಹಾಗೂ ನಾವೂ ರೂಢಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತಪ್ಪದೇ ಇಸ್ರೇಲನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಬೇಕಿದೆ. ಭಾರತೀಯರ, ಅದರಲ್ಲೂ ಹಿಂದೂಗಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇಸ್ರೇಲಿಗರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಒಂದೇ ಸಲ ಸಂಭವಿಸಿದ ಸಾವಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಇಸ್ರೇಲಿನ ಘಟನೆ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕಾಣಬಹುದು, ಆದರೆ ಭಾರತೀಯರ ಮೇಲೆ ನಡೆದ, ಅದ್ಯಾಪಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ದಾಳಿಗಳು ಇಸ್ರೇಲಿನ ದಾಳಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯೇನೂ ಇಲ್ಲ.

ನಾವೂ ನಿತ್ಯ ಅಪಾಯದ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಬೇರೆ ಅಷ್ಟೇ. ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಅಪಘಾತವಾಗಿ ಯಾರಾದರೂ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ‘ನಮಗೇಕೆ ಈ ಉಸಾಬರಿ’ ಎಂದು ಅವರ ಪ್ರಾಣ ಉಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡದೇ, ನಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೆ ಮುಂದೆ ಸಾಗುವವರು ನಾವು. ಅವರನ್ನು ಶತಾಯಗತಾಯ ಬದುಕಿಸಿಯೇ ಸಿದ್ಧ ಎನ್ನುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯವರು ಇಸ್ರೇಲಿಗರು. ಆ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಯನ್ನು ರೂಢಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಓದಬೇಕು.

ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ‘ದಿ ಕಾಶ್ಮೀರ್ ಫೈಲ್ಸ್’ ಮತ್ತು ‘ದಿ ಕೇರಳ ಸ್ಟೋರಿ’ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿದ್ದನ್ನು ನಾವು ಮರೆತಿಲ್ಲ. ಈ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳು ಕೋಮು‌ ಉದ್ವಿಗ್ನತೆಯನ್ನು ಪ್ರಚೋದಿಸಬಹುದು, ದ್ವೇಷವನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸಬಹುದು. ಇದು ಮುಸ್ಲಿಮರ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರಚೋದ ನಕಾರಿ ಮತ್ತು ಏಕಪಕ್ಷೀಯ ಚಿತ್ರಣವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಒಗ್ಗಟ್ಟನ್ನು ಭಂಗಗೊಳಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ವಿರೋಧಿಸುವವರ ಸ್ಪಷ್ಟೀಕರಣವಾಗಿತ್ತು.

ಕೋಮು ಧ್ರುವೀಕರಣ ಮತ್ತು ದ್ವೇಷವನ್ನು ಹರಡುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಈ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸ ಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಕೇರಳ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಪಿಣರಾಯಿ ವಿಜಯನ್ ಹೇಳಿದ್ದರು. ‘ದಿ ಕೇರಳ ಸ್ಟೋರಿ’ ಯಂಥ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಾಮರಸ್ಯವನ್ನು ಭಂಗಗೊಳಿಸುವ ಅಭಿಯಾನದ ಭಾಗವಾ ಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅವು ಘಟನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಏಕಪಕ್ಷೀಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತವೆ.

ಇದನ್ನು ರಾಜಕೀಯ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಬಳಸಬಹುದು ಎಂದು ತಥಾಕಥಿತ ವಿಮರ್ಶಕರು ವಾದಿಸಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಇಸ್ರೇಲಿಗರು ಹಾಗಲ್ಲ, ಅಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡವನ್ನು ದೇಶದ ಜನಮಾನಸ ದಲ್ಲಿ ಸದಾ ನೆನಪಿನಲ್ಲುಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಯಾವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಜಗತ್ತಿನಾ ದ್ಯಂತ ತಮ್ಮ ಭೀಕರ ಕಥಾನಕವನ್ನು ತೆರೆದಿಟ್ಟು, ಜಗತ್ತಿಗೆ ಸತ್ಯ ಗೊತ್ತಾಗುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನೂ ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಭಾರತದ ಇತ್ತೀಚಿನ ಇತಿಹಾಸವನ್ನೇ ನೋಡಿದರೂ ಅತ್ಯಂತ ಭೀಕರ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿಗಳಾಗಿರುವುದನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಬಹುದು. 1993ರ ಮುಂಬೈ ಸರಣಿ ಸ್ಫೋಟಗಳು, 2006ರ ಮುಂಬೈ ರೈಲು ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟಗಳು ಮತ್ತು 2008ರ ಮುಂಬೈ ದಾಳಿ (26/11), ಉರಿಯಲ್ಲಿನ ದಾಳಿ ಮತ್ತು ಪಹಲ್ಗಾಮಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರವಾಸಿಗರ ಮೇಲೆ ಆದ ಇತ್ತೀಚಿನ ದಾಳಿ ಮತ್ತು ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ನಡೆದ ದೆಹಲಿಯ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

1993ರಲ್ಲಿ ಮುಂಬೈನ ಪ್ರಮುಖ ಹಣಕಾಸು ಮತ್ತು ವಾಣಿಜ್ಯ ಕೇಂದ್ರಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ೧೨ ಸಂಘಟಿತ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟಗಳಲ್ಲಿ 250ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದರು ಮತ್ತು 700ಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಜನರು ಗಾಯಗೊಂಡರು. 2006ರಲ್ಲಿ ಸಂಜೆಯ ಜನದಟ್ಟಣೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮುಂಬೈನ ಕಿಕ್ಕಿರಿದ ಸ್ಥಳೀಯ ರೈಲುಗಳಲ್ಲಿ ೧೧ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ೭ ಸಂಘಟಿತ ಸೋಟಗಳು ಸಂಭವಿಸಿದವು.

ಸಾವು- ನೋವುಗಳನ್ನು ಗರಿಷ್ಠಗೊಳಿಸಲು ಬಾಂಬ್‌ಗಳನ್ನು ಪ್ರೆಶರ್ ಕುಕ್ಕರ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಈ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು 209 ಜನರು ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದರು ಮತ್ತು 800ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ಗಾಯ ಗೊಂಡರು. 2008ರಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮೂಲದ ಲಷ್ಕರ್-ಎ-ತೈಬಾ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ಸಂಘಟನೆಗೆ ಸೇರಿದ ಕಸಬ್ ಮುಂತಾದ ಹತ್ತು ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು ತಾಜ್ ಪ್ಯಾಲೇಸ್ ಹೋಟೆಲ, ಒಬೆರಾಯ್ ಟ್ರೈಡೆಂಟ್ ಹೋಟೆಲ್ ಮತ್ತು ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿ ಟರ್ಮಿನಸ್ ರೈಲ್ವೆ ನಿಲ್ದಾಣ ಸೇರಿದಂತೆ ಅನೇಕ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ೧೨ ಸಂಘಟಿತ ಗುಂಡಿನ ದಾಳಿ ಮತ್ತು ಬಾಂಬ್ ದಾಳಿಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದರು.

ಈ ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಠ 175 ಜನರು ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದರು ಮತ್ತು 300ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ಗಾಯ ಗೊಂಡರು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂದೆ ಹೋಗುವುದಾದರೆ, 1991ರಲ್ಲಿ ಉಗ್ರರು ಲೂಧಿಯಾನಾದಲ್ಲಿ ಎರಡು ರೈಲುಗಳನ್ನು ತಡೆದು ನೂರಾರು ಹಿಂದೂ ಪ್ರಯಾಣಿಕರನ್ನು ಕಗ್ಗೊಲೆ ಮಾಡಿದರು. ಇನ್ನು 2019ರ ಪುಲ್ವಾಮಾ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮೂಲದ ಜೈಶ್-ಎ-ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಸಂಘಟನೆಯ ಆತ್ಮಾಹುತಿ ಬಾಂಬರ್‌ಗಳು ಭಾರತೀಯ ಅರೆಸೇನಾ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಹೊತ್ತ ಬೆಂಗಾವಲು ವಾಹನಕ್ಕೆ ಸೋಟಕ ತುಂಬಿದ ಕಾರನ್ನು ಡಿಕ್ಕಿ ಹೊಡೆಸಿ ಕನಿಷ್ಠ ೪೦ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣರಾದರು.

2005ರಲ್ಲಿ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ದೆಹಲಿಯ ಜನನಿಬಿಡ ಸರೋಜಿನಿ ನಗರ ಮತ್ತು ಪಹಾರ್‌ಗಂಜ್ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ೩ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟಗಳು ನಡೆದು ೬೨ ಜನರು ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದರು ಮತ್ತು ಕನಿಷ್ಠ 210 ಜನರು ಗಾಯಗೊಂಡರು.

2008ರಲ್ಲಿ ಆಸ್ಸಾಮಿನ ಗುವಾಹಟಿ, ಬಾರ್ಪೇಟಾ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ೧೮ ಸಿಂಕ್ರೊನೈ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟಗಳು ಸಂಭವಿಸಿ ಕನಿಷ್ಠ ೮೧ ಜನ ಸತ್ತು 470 ಜನರು ಗಾಯಗೊಂಡರು. ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂದೆ ಹೋದರೆ, ಭಾರತೀಯ ಇತಿಹಾಸದ ಅತ್ಯಂತ ಭೀಕರ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡವಾದ 1947ರ ಮಿರ್‌ಪುರ್ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡವು ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ಇಲ್ಲಿ 18000ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಸಿಖ್ಖರನ್ನು ಕಗ್ಗೊಲೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಸುಮಾರು 3500 ಜನರು ಗಾಯಗೊಂಡರು. ಈಗ ಪಾಕ್ ಆಕ್ರಮಿತ ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿರುವ ಮಿರ್‌ಪುರ ದಲ್ಲಿ ಈ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡ ನಡೆದಿದೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರು ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನಿ ಯಾಗಿದ್ದರು. ದುಃಖದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಿ ಅವರು 25000 ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಸಿಖ್ಖರನ್ನು ಉಳಿಸಲು ಆಗ ಏನನ್ನೂ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ.

ಸುಮಾರು ಒಂದು ಶತಮಾನದ ಹಿಂದೆ ಮಾಪ್ಲಾ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಮಲಬಾರಿನ ಮುಗ್ಧ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂಗಳ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಂತ ಕೆಟ್ಟ ರೀತಿಯ ಕ್ರೌರ್ಯವನ್ನು ಮೆರೆದರು. ನಮ್ಮ ಇತಿಹಾಸದ ಮೇಲಿನ ಈ ಕಳಂಕವನ್ನು ಅಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಅನುಕೂಲಕರವಾಗಿ ಕಾರ್ಪೆಟ್ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿದ್ದಾರೆ ಅಥವಾ ಇದನ್ನು ಕೇವಲ ಸಾಮಾಜಿಕ ದಂಗೆ ಎಂದು ವೈಭವೀಕರಿಸಿ ದ್ದಾರೆ.

ಮಾಪ್ಲಾ ಎಂದರೆ, ಕೇರಳದ ಮಲಬಾರ್ ಕರಾವಳಿಯ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ವಾಸಿಸುವ ಮಲಯಾಳಂ ಮಾತನಾಡುವ ಮುಸ್ಲಿಮರು. 1921ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮಾಪ್ಲಾಗಳದ್ದು ಮಲಬಾರ್‌ನಲ್ಲಿ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಮತ್ತು ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಸಮುದಾಯವಾಗಿತ್ತು. ನಂಬೂದಿರಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಮಾಪ್ಲಾ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಗುರಿಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡರು. ಇದು 10000ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಹಿಂದೂಗಳ ಸಾಮೂಹಿಕ ಹತ್ಯೆ ಗಳು, ಬಾಲಕಿಯರು ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ, ಬಲವಂತದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತಾಂತರ, 300ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ದೇವಾಲಯಗಳ ನಾಶಪಡಿಸುವಿಕೆ ಅಥವಾ ಹಾನಿಗೊಳಿಸುವಿಕೆ, ಲೂಟಿ ಮಾಡು ವಿಕೆ ಮತ್ತು ಕೋಟ್ಯಂತರ ರುಪಾಯಿ ಮೌಲ್ಯದ ಆಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚುವಿಕೆ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದ ಮನೆಗಳ ಸುಡುವಿಕೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು.

ಇನ್ನು ಬಹಳ ಉದಾರಿ, ಸರ್ವಧರ್ಮವನ್ನೂ ಸಮನ್ವಯ ಮಾಡಿದವ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುವ ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನ್ ರಾಜ್ಯದ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು, ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಮುಂದೆ ಹಿಂದೂ ಪುರುಷರನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಚರ್ಮ ಸುಲಿಯಲು ಅನುವುಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದ; ಹಿಂದೂ ತಂದೆ ಯರು, ಗಂಡಂದಿರು, ಸಹೋದರರು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಮುಂದೆ ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲೆ ಕ್ರೂರವಾಗಿ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಎಸಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಗಾಯಗೊಂಡ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಬಾವಿಗಳಿಗೆ ಎಸೆಯ ಲಾಗಿತ್ತು.

ಅವರು ಬಾವಿಗಳಲ್ಲಿ ಭಯಂಕರವಾಗಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನರಳುತ್ತಾ ಸಾಯುವಂತಾಗಲಿ ಎನ್ನುವುದು ಅವನ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಇನ್ನು, ಮೇಲುಕೋಟೆಯ ಹಿಂದೂಗಳ ಮೇಲೆ ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನ್ ಮಾಡಿದ ದಾಳಿಯನ್ನಂತೂ ಮರೆಯುವ ಹಾಗೇ ಇಲ್ಲ. ಮತ್ತೂ ಹಿಂದೆ ಹೋದರೆ, ಬಾಬರ್, ಘಜನಿಗಳು ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ದಂಡೆತ್ತಿ ಬಂದು, ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸಿ ಇಲ್ಲಿನ ಹಿಂದೂಗಳ ನರಮೇಧ ಮಾಡಿದ, ಶ್ರದ್ಧಾ ಕೇಂದ್ರಗಳಾದ ಪ್ರಮುಖ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಿ, ಅಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ, ಒತ್ತಾಯಪೂರ್ವಕ ಮತಾಂತರ ಮಾಡಿದ ಇತಿಹಾಸ ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮಾನ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಹಿಂದೂ ಮಹಿಳೆಯರ ಸಂಖ್ಯೆ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕಿಲ್ಲ. ವಿದೇಶಿ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಹೇಳುವಂತೆ, ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಹಿಂದೂ ಸಮುದಾಯದ ಮೇಲೆ ನಡೆದಷ್ಟು ದಾಳಿಗಳು ಇನ್ನಾವ ಸಮುದಾಯದ ಮೇಲೂ ನಡೆದಿಲ್ಲ.

ಹಿಂದೂ ಸಮುದಾಯದ ಮೇಲೆ ಹಿಂದೆ ನಡೆದ ದಾಳಿಗಳೇ ಈಗಲೂ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಹಿಂದೂ ಗಳು ಇನ್ನೂ ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೇ ದುರಂತ. ರಾಜಕೀಯ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯಿರುವ ಸರಕಾರ ಮತ್ತು ಸಮರ್ಥ ನಾಯಕತ್ವ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿರುವುದರಿಂದ, ಭಾರತೀಯರ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುವ ದಾಳಿಗ ಳಿಗೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಭಾರತ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಬದಲಾವಣೆಗಳೇನೂ ಆಗಿಲ್ಲ.

ಹಿಂದೆ ಹೊರಗಿನಿಂದ ಬಂದು ದಾಳಿಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವರು ಇಂದು ನಮ್ಮ ಮಗ್ಗುಲ ಇದ್ದಾರೆ, ನಮ್ಮ ಊರಿನ ತುದಿಯ ಅವರ ಕೇರಿಗಳಿವೆ. ಅವಕಾಶಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅಷ್ಟೆ. ಭಯೋತ್ಪಾದಕರ ಮೇಲೆ ಪ್ರತಿದಾಳಿ ಮಾಡುವ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿಯನ್ನೇ ಭಾರತೀಯ ರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಸಂಶಯದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಾರೆ!

ಜೀವದ ಹಂಗುತೊರೆದು ಹೋರಾಡಿದ ಸೈನಿಕರ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯನ್ನೇ ಇವರು ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ! ಆದರೆ ಇಸ್ರೇಲಿಗರು ಹಾಗೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ, ಸಂಕಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಸರಕಾರದ, ಅದರ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಿದವರ ಹಾಗೂ ಸೈನಿಕರ ಜತೆಗೆ ನಿಂತರು. ಈ ಥರದ ಮಾನಸಿಕತೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿ ಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಇಸ್ರೇಲಿಗರ ಕಥೆಯನ್ನು ಓದಬೇಕಿದೆ.

2023ರಲ್ಲಿ ಇಸ್ರೇಲಿನ ಜನರ ಮೇಲೆ ಹಮಾಸ್ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿಯಾದಾಗ, ಅಲ್ಲಿನ ಮಹಿಳೆ ಯರು, ಮಕ್ಕಳು ಎಷ್ಟು ಜಾಗೃತರಾಗಿದ್ದರೆಂದರೆ, ಯಾವ ಸಹಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಯಾರನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸ ಬೇಕು, ಯಾರನ್ನೆ ‘ಅಲರ್ಟ್’ಮಾಡಬೇಕು, ತಮ್ಮ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಮುಂತಾಗಿ ಎಲ್ಲವೂ ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು.

ಹೀಗೆ ತಮ್ಮ ಮೊಬೈಲ್ ಸಂದೇಶ ಮತ್ತು ಕರೆಯ ಮೂಲಕ ಸಾವಿರಾರು ಜನರನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಿ ಪ್ರಾಣ ಉಳಿಸುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಇಸ್ರೇಲಿನ ಮಹಿಳೆಯರು-ಮಕ್ಕಳು ಅಂದು ಮಾಡಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ತರಬೇತಿ ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು ಎನ್ನುವುದು ‘ಬದುಕುಳಿದವರು ಕಂಡಂತೆ’ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದಿದಾಗ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ.

ಆದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ, ಅದರಲ್ಲೂ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಮಹಿಳೆ ಯರಿಗೆ, ಹೆಚ್ಚೇನು ಪುರುಷರಿಗೆ ಕೂಡಾ, ತಮ್ಮ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪೋಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯ ದೂರವಾಣಿ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ಆತ್ಮ ರಕ್ಷಣೆಯ ಕುರಿತ ತರಬೇತಿಯಂತೂ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಸದಾ ಸನ್ನದ್ಧರಾಗಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವುದೂ ಇಸ್ರೇಲಿಗರ ಕಥೆಯನ್ನು ಓದಿ ನಾವು ಕಲಿಯಬೇಕಾದ ಸಂಗತಿಯೇ.

ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತರಬಹುದು ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ, ವಿಶ್ವೇಶ್ವರ ಭಟ್ಟರ ಈ ಅಮೂಲ್ಯ ಕನ್ನಡೀಕೃತ ಕೃತಿಯ ಪ್ರಸಾರವನ್ನು ನಿಷೇಧ ಮಾಡಿ ಎಂದು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ‘ಹಮಾಸ್ ಪರ’ ಚಿಂತಕರು ಇನ್ನೂ ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡದೇ ಸುಮ್ಮನಿರುವುದು ವಿಶೇಷ. ಅಷ್ಟರೊಳಗಾಗಿ ಕನ್ನಡದ ಜನರು ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಓದಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಎನ್ನುವುದು ಈ ಲೇಖನದ ಆಶಯ....