ಸಂಪಾದಕರ ಸದ್ಯಶೋಧನೆ
ನಾವು ನೆಲದ ಮೇಲಿಂದ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನೋಡಿದಾಗ, ಆಕಾಶವು ವಿಶಾಲವಾಗಿ, ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಮತ್ತು ಯಾವುದೇ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಲ್ಲದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ವಾಯುಯಾನ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಆಕಾಶವು ಹಾಗಲ್ಲ. ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಚಾರ ನಿಯಮಗಳಿರುವಂತೆಯೇ, ಆಕಾಶವನ್ನೂ ಸುರಕ್ಷತೆಗಾಗಿ ಮತ್ತು ವಿಮಾನಗಳ ಸುಗಮ ಹಾರಾಟಕ್ಕಾಗಿ ವಿವಿಧ ಸ್ತರಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ವರ್ಗಗಳಲ್ಲಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ‘ಏರ್‌ಸ್ಪೇಸ್ ಕ್ಲಾಸಸ್’ (Airspace Classes ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಒಂದೊಂದು ವರ್ಗವೂ ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯ ಹಾರಾಟದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು, ವಿಮಾನಗಳ ನಡುವೆ ಅಂತರವನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ಅಪಘಾತಗಳನ್ನು ತಡೆ ಯಲು ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸುರಕ್ಷಿತ ವಿಮಾನ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಅವಶ್ಯಕವಾಗಿದೆ. ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಹೇಗೆ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ? ವಾಯು ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಏಕೆ ವರ್ಗೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ? ಎಲ್ಲ ವಿಮಾನಗಳು ಒಂದೇ ರೀತಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.
ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾರುವ ವಿಮಾನಗಳು ವಿಭಿನ್ನ ವೇಗ, ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ವಾಣಿಜ್ಯ ಜೆಟ್ ವಿಮಾನಗಳು ಗಂಟೆಗೆ ನೂರಾರು ಮೈಲಿ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಚಲಿಸಿದರೆ, ಚಿಕ್ಕ ತರಬೇತಿ ವಿಮಾನಗಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತವೆ.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: Vishweshwar Bhat Column: ಇದು ಇಸ್ರೇಲಿ ಜಲವಿಜ್ಞಾನಿಗಳ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದ ಅಣೆಕಟ್ಟಿನ ವಿಸ್ಮಯ !
ಕೆಲವು ಪ್ರಯಾಣಿಕರನ್ನು ಸಾಗಿಸಿದರೆ, ಕೆಲವು ಸರಕು ಸಾಗಣೆ ಅಥವಾ ಮಿಲಿಟರಿ ಕಾರ್ಯಾ ಚರಣೆಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಕೆಲವರು ದೃಶ್ಯ ಆಧಾರಿತ ಹಾರಾಟ ನಡೆಸಿದರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಉಪಕರಣ ಆಧಾರಿತ ಹಾರಾಟ ನಡೆಸುತ್ತಾರೆ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಈ ವರ್ಗೀಕರಣವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ವೇಗವಾಗಿ ಚಲಿಸುವ ಜೆಟ್ ವಿಮಾನಗಳು ಮತ್ತು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಚಲಿಸುವ ಸಣ್ಣ ವಿಮಾನ ಗಳ ನಡುವೆ ಸಂಘರ್ಷ ಉಂಟಾಗಬಹುದು. ಹವಾಮಾನ ವೈಪರೀತ್ಯವಿದ್ದಾಗ ಯಾರು ಎಲ್ಲಿ ಹಾರಬೇಕು ಎಂಬ ಗೊಂದಲ ಉಂಟಾಗಿ, ವಾಯು ಸಂಚಾರ ನಿಯಂತ್ರಕರಿಗೆ (ಎಟಿಸಿ) ಕೆಲಸ ನಿರ್ವಹಿಸುವುದು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದ್ದರಿಂದ, ಈ ವರ್ಗೀಕರಣಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆ.
ಸರಳವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ವಾಯುಪ್ರದೇಶದ ವರ್ಗೀಕರಣವು ಕೇವಲ ನಿರ್ಬಂಧಗಳಲ್ಲ, ಅದು ‘ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಮ್ಯಾನೇಜ್ಮೆಂಟ್’ ಅಥವಾ ಸಂಚಾರ ನಿರ್ವಹಣೆಯಾಗಿದೆ. ನಿಯಂತ್ರಿತ ಮತ್ತು ಅನಿಯಂತ್ರಿತ ವಾಯುಪ್ರದೇಶ ಎಂದು ಆಕಾಶವನ್ನು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಎರಡು ವಿಭಾಗಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ನಿಯಂತ್ರಿತ ವಾಯುಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ವಾಯು ಸಂಚಾರ ನಿಯಂತ್ರಕರು (ಎಟಿಸಿ) ಹಾರಾಟವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ.
ವಿಮಾನಗಳ ನಡುವೆ ಸುರಕ್ಷಿತ ಅಂತರವನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ಅವರು ಸೇವೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಪೈಲಟ್‌ಗಳಿಗೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅನುಮತಿ ಮತ್ತು ಸಂವಹನದ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಸುರಕ್ಷತೆಯ ಕವಚದಂತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ.
ಅನಿಯಂತ್ರಿತ ವಾಯುಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಟಿಸಿ ವಿಮಾನಗಳನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಪೈಲಟ್‌ ಗಳು ಸ್ವತಃ ‘ನೋಡಿ ಮತ್ತು ತಪ್ಪಿಸಿ’ (See-and-avoid) ತತ್ವದ ಮೇಲೆ ಹಾರಾಟ ನಡೆಸು ತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವಿಷುಯಲ್ ಫ್ಲೈಟ್ ರೂಲ್ಸ್ (ವಿಎಫ್‌ ಆರ್) ನಿಯಮಗಳು ಚಾಲ್ತಿ ಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ.
ಜಾಗತಿಕವಾಗಿ ವಾಯುಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಅ, ಆ, ಇ, ಈ, ಉ ಮತ್ತು ಎ ಎಂದು ಆರು ಮುಖ್ಯ ವರ್ಗಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕ್ಲಾಸ್ ‘ಎ’ ಅಂದರೆ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಮಟ್ಟದ ಹಾರಾಟ. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ 18000 ಅಡಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು 60000 ಅಡಿ ಎತ್ತರದವರೆಗಿನ ಪ್ರದೇಶ ವಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಐಎಫ್‌ಆರ್ (Instrument Flight Rules) ಅಥವಾ ಉಪಕರಣ ಆಧಾರಿತ ಹಾರಾಟಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಅವಕಾಶವಿರುತ್ತದೆ.
ವಿಎಫ್‌ಆರ್ ಹಾರಾಟಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲಿ ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲ. ಎಟಿಸಿ ಇಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿ ವಿಮಾನದ ಚಲನ ವಲನವನ್ನೂ ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ದೊಡ್ಡ ಏರ್ ಲೈನರ್‌ಗಳು ಮತ್ತು ವೇಗದ ಜೆಟ್‌ಗಳು ಚಲಿಸುವ ‘ಆಕಾಶದ ಹೆದ್ದಾರಿ’. ಕ್ಲಾಸ್ ‘ಬಿ’ ಎಂದರೆ ಪ್ರಮುಖ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಗಳು. ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಜನನಿಬಿಡ ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಗಳ (ಉದಾ ಹರಣೆಗೆ, ದಿಲ್ಲಿ, ಮುಂಬೈ, ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್) ಸುತ್ತಲೂ ಇರುತ್ತದೆ.
ಇದರ ಆಕಾರವು ‘ತಲೆಕೆಳಗಾದ ಮದುವೆ ಕೇಕ್’ (Upside-down wedding cake) ನಂತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ, ನೆಲದ ಹತ್ತಿರ ಕಿರಿದಾಗಿದ್ದು, ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಹೋದಂತೆ ಅಗಲವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಐಎಫ್‌ಆರ್ ಮತ್ತು ವಿಎಫ್‌ಆರ್ ಎರಡೂ ಹಾರಾಟ ನಡೆಸಬಹುದು, ಆದರೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಎಟಿಸಿಯಿಂದ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಅನುಮತಿ ಬೇಕೇಬೇಕು. ಇಲ್ಲಿ ದಟ್ಟಣೆ ಹೆಚ್ಚು ಇರುವುದರಿಂದ ನಿಯಮಗಳು ಬಹಳ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿರುತ್ತವೆ.