Roopa Gururaj Column: ರೈತನ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಭಕ್ತಿಗೆ ಒಲಿದ ಠಾಕುರ್‌ ಜೀ

ಒಂದೊಳ್ಳೆ ಮಾತು

ರಾಜಸ್ಥಾನದ ನಾಗೌರ್ ಹತ್ತಿರದ ಕುಕರಿಖೆಡಾ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಧಣ್ಣಾ ಜಾಟ್ ಎಂಬ ಒಬ್ಬ ರೈತ ಇದ್ದ. ಅವನು ಬಡ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ, ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸವಿಲ್ಲದವನಾಗಿದ್ದರೂ, ದೇವರ ಮೇಲಿನ ಅವನ ಭಕ್ತಿ ಅಪಾರ. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೇ ಧಣ್ಣಾ, ‘ಠಾಕುರ್ ಜೀ ಯಾರೇ ಆಗಲಿ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕೊಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾರೆ’ ಎಂದು ಕೇಳಿ ಬೆಳೆದ. ಅವನಲ್ಲಿ ಹಣವಿರಲಿಲ್ಲ, ಶಾಸ್ತ್ರ ಜ್ಞಾನವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಆದರೂ ಒಂದು ಕಲ್ಲನ್ನು ಇವನೇ ನನ್ನ ಕೃಷ್ಣ ಎಂದು ನಂಬಿ ಪ್ರತಿದಿನ ಪೂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಊಟ ಮಾಡುವ ಮೊದಲು ತಾನು ಮಾಡಿದ ಅಡುಗೆಯನ್ನು ಆ ಕಲ್ಲಿನ ಮುಂದೆ ಇಟ್ಟು, “ಬನ್ನಿ ಠಾಕುರ್ ಜೀ, ಮೊದಲು ನೀವು ಊಟ ಮಾಡಿ" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ.

ಒಂದು ದಿನ ಒಬ್ಬ ವಿದ್ಯಾವಂತ ಅವನ ಮನೆಗೆ ಬಂದ. ಧಣ್ಣನ ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ನಗುತ್ತಾ, “ಇದು ಕಲ್ಲು, ದೇವರಲ್ಲ. ದೇವರನ್ನು ಪೂಜಿಸಬೇಕಾದರೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಿದ ದೇವರನ್ನೇ ನೆಚ್ಚಬೇಕು" ಎಂದ. ಅದಕ್ಕೆ ಧಣ್ಣಾ ಸಂತಸದಿಂದ, “ದೇವರು ಎಡೆ ಇzನೆ. ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಕರೆದರೆ ನನ್ನ ಮನೆಗೂ ಬರಲಾರನಾ?" ಎಂದು ಹೇಳಿದ.

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: Roopa Gururaj Column: ಎಲ್ಲಾ ತಪ್ಪುಗಳಿಗೂ ಶಿಕ್ಷೆಯೇ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ

ವಿದ್ಯಾವಂತನು ಒಂದು ವಿಠಲನ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟು, “ಇಗೋ, ಇದನ್ನೇ ಪೂಜಿಸು. ಆದರೆ ನೆನಪಿರಲಿ, ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೊಟ್ಟದ್ದನ್ನಷ್ಟೇ ಇವರು ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ" ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಧಣ್ಣಾ ಆ ಮೂರ್ತಿ ಯನ್ನು ಧನ್ಯತೆಯಿಂದ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಮಣ್ಣಿನ ಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ಮಾಡಿ ದೇವರನ್ನು ಇಟ್ಟ. ಆ ಸಂಜೆ ಅವನು ಮಾಡಿದ ರೊಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ಮೊಸರನ್ನು ಮೂರ್ತಿಯ ಮುಂದೆ ಇಟ್ಟು, “ಓ ಠಾಕುರ್ ಜೀ, ದಯವಿಟ್ಟು ತಿನ್ನಿ. ದೂರದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದೀರಿ, ನಿಮಗೆ ಹಸಿವಿರಬಹುದು" ಎಂದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಹೇಳಿದ.

ಮೂರ್ತಿ ನಿಶ್ಚಲವಾಗಿತ್ತು. ಯಾವುದೇ ಚಲನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. “ಬಹುಶಃ ನಿಮಗೆ ಸಂಕೋಚವಾಗಿರ ಬಹುದೇ?" ಎಂದು ಧಣ್ಣಾ ಮೃದುವಾಗಿ ಕೇಳಿದ. ಆದರೂ ಮೂರ್ತಿ ಅಚಲ. ಗಂಟೆಗಳು ಕಳೆದವು. ಧಣ್ಣನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ತುಂಬಿತು. “ನೀವು ತಿನ್ನದಿದ್ದರೆ, ನಾನೂ ತಿನ್ನುವುದಿಲ್ಲ. ದಯವಿಟ್ಟು ಸ್ವಲ್ಪ ವಾದರೂ ತಿನ್ನಿ, ನನ್ನ ದೇವರೇ!" ಎಂದು ಬೇಡಿಕೊಂಡ.

ಅವನ ನಿಷ್ಕಪಟ ಭಕ್ತಿಗೆ ಮರುಗಿದ ದೇವರ ಮೂರ್ತಿಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗು ಮೂಡಿ ಕೈ ಚಾಚಿ, ಧಣ್ಣ ಮಾಡಿದ್ದ ರೊಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ಮೊಸರನ್ನು ತಿನ್ನತೊಡಗಿತು! ಧಣ್ಣಾ ಸಂತೋಷದಿಂದ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಸಾಷ್ಟಾಂಗ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿ, “ಓ ದೇವರೇ! ನನ್ನ ಆಹಾರವನ್ನು ನೀವು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದೀರಿ!" ಎಂದು ಅತ್ತುಬಿಟ್ಟ. ಆ ದಿನದಿಂದ ಪ್ರತಿ ದಿನವೂ ಕೃಷ್ಣ ಧಣ್ಣನ ಜತೆ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ.

ಊರಿನವರು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವನ ಮನೆಯ ಬಳಿ ಹಾದು ಹೋಗುವಾಗ, ಯಾರೋ ಕಾಣದವ ರೊಂದಿಗೆ ಧಣ್ಣ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಕೃಷ್ಣನೇ ಧಣ್ಣನ ಮನೆಯ ಅತಿಥಿಯಾಗಿದ್ದನೆಂದು ಅರಿವಾಗಲು ಬಹಳ ವರ್ಷ ಹಿಡಿಯಿತು. ಇಂದಿಗೂ ‘ನಾಗೌರ್’ ಹತ್ತಿರ ಧಣ್ಣಾ ಜಾಟ್ ಮತ್ತು ಠಾಕುರ್ ಜೀ ಅವರ ದೇಗುಲವಿದ್ದು, ಜನರು ರೊಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ಮೊಸರನ್ನು ಸಮರ್ಪಿಸಿ, ಅವರ ದೈವಿಕ ಸ್ನೇಹವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಭಗವಂತನಿಗೆ ನಮ್ಮ ಭಕ್ತಿಯೊಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೇನೂ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ನಾವು ಬಡವರಿರಬಹುದು ಶ್ರೀಮಂತರಿರ ಬಹುದು, ನಮ್ಮ ಆಡಂಬರ ಅಲಂಕಾರ ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಖಾದ್ಯಗಳ ನೈವೇದ್ಯ ಇವೆಲ್ಲವು ಗಳಿಗಿಂತ ಅವನನ್ನು ಮುಟ್ಟುವುದು ನಮ್ಮ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಸಮರ್ಪಣಾ ಭಾವ ಒಂದೇ.

ಕೆಲವರು ಹಬ್ಬಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಆಚರಣೆಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ರುಪಾಯಿಗಳನ್ನು ಖರ್ಚು ಮಾಡುತ್ತಾ ಅತ್ಯಂತ ವಿಜೃಂಭಣೆಯಿಂದ ಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವರು ಒಂದು ಬಟ್ಟಲಿನಲ್ಲಿ ಸಕ್ಕರೆ, ನೀರು ನೈವೇದ್ಯವಿಟ್ಟು ಧನ್ಯತೆಯ ಭಾವ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲವೂ ಅವನಿಗೆ ಸಲ್ಲುವವೇ. ಆದ್ದರಿಂದ ಭಗವಂತನಿಗೆ ಪೂಜೆ ಮಾಡುವಾಗ ಒಂದು ಧನ್ಯತಾಭಾವವಿರಲಿ. ಅವನಿಗೆ ನಮ್ಮ ಒಳ್ಳೆಯ ಮನಸ್ಸು, ಭಕ್ತಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ತೇನೂ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಈ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ತಿಳಿದಾಗ ನಾವು ಹೇಗಿದ್ದೀವೋ ಹಾಗೆ ಸಂತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ಭಗವಂತನ ಸೇವೆ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತೇವೆ.