Srivathsa Joshi Column: ರ‍್ಹಿನೊಟಿಲೆಕ್ಸೊಮೆನಿಯಾ ಅಂದರೆ ಮೂಗು ಅಗೆಯುವ ಚಟ

ತಿಳಿರು ತೋರಣ

srivathsajoshi@yahoo.com

ಅಸಹ್ಯ ಎನಿಸುವ ವಿಷಯವಿದು ಹೇಗಪ್ಪಾ ಓದುವುದು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವವರು ದಯವಿಟ್ಟು ಮುಂದೆ ಓದಬೇಡಿ. ಒತ್ತಾಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಂಥ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಾಗ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಹೇಗಿರುತ್ತವೆಂದು ಒಂದು ಅನುಭವದ ಮಾತು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ: ‘ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ’ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ‘ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ’ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಇದೇ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದೆ.

ಫಿಮೇಲ್ ಓದುಗರೊಬ್ಬರು ಇಮೇಲ್‌ನಲ್ಲಿ (ಆಗಿನ್ನೂ ಫೇಸ್‌ಬುಕ್ ಬಾಲ್ಯಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿತ್ತು, ವಾಟ್ಸ್ಯಾಪ್ ಹುಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ) ‘ವ್ಯಾಆಆಆಆಆಆಕ್!’ ಎಂದು ಏಳೂವರೆ ಅಕ್ಷರಗಳ ಒಂದೇಒಂದು ವಾಕ್ಯದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಬರೆದಿದ್ದರು. ನಾನೇನೂ ಅದರಿಂದ ಘಾಸಿಗೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ, ಜಗಳಕ್ಕಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಜನ್ಮದಾರಭ್ಯ ಅದುವರೆಗೆ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸದ ಪರಮಸ್ವಚ್ಛ ‘ಕ್ಲೀನೋಪಾಟ್ರಾ’ ಇರಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.

ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ, ಆಮೇಲೆ ನಾನೊಮ್ಮೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಭೇಟಿಯಿತ್ತಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದಾಗ ನನಗೆ ಗುರುತಿರದಿದ್ದ ಗಂಡಸೊಬ್ಬರು ಬಂದು ‘ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ನೀವು ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಬರೆದದ್ದು ಲಘು ಹಾಸ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಮಾಹಿತಿಭರಿತವಾಗಿತ್ತು.

ನನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಆ ಚಟ ಇರುವುದರಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಆಪ್ತ ಮತ್ತು ಉಪಯುಕ್ತ ಎನಿಸಿತು. ನಿಮಗೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್!’ ಎಂದರು. ಆಗಲೂ ಅಷ್ಟೇ. ನಾನು ಅಗತ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಹಿಗ್ಗು ತೋರಲಿಲ್ಲ. ‘ಆ ಅಂಕಣ ಬರಹ ಪ್ರಕಟವಾಗಿ ಒಂದೆರಡು ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದಿದ್ದರೂ ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದೀರಲ್ಲ, ಗ್ರೇಟ್!’ ಎಂದು ಅವರಿಗೇ ತುಸು ಫೀಲ್ -ಗುಡ್-ಫ್ಯಾಕ್ಟರ್ ಒದಗಿಸಿದೆ, ಖುಷಿಪಟ್ಟರು.

ಲೋಕೋ ಭಿನ್ನ ರುಚಿಃ ಎನ್ನುವುದು ಇದಕ್ಕೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಾಗಿ, ಇವತ್ತಿನ ‘ತಿಳಿರುತೋರಣ’ವನ್ನು ಬೇಕಿದ್ರೆ ಓದಿ ಇಲ್ಲಾದ್ರೆ ಬಿಡಿ. ನಿಮ್ಮಿಷ್ಟ ನಿಮ್ಮ ಆಯ್ಕೆ. ಇದನ್ನು ಸವಿನಯವಾಗಿಯೇ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಧಾರ್ಷ್ಟ್ಯದ ಧ್ವನಿಯಿಂದಲ್ಲ. ಮುಜುಗರ ಆಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ, ಮಜಾ ಅನಿಸುವ ಹಾಗೇ ಇರಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡು ಓದನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತೀರಾದರೆ ನಿಮಗೆ ಸ್ವಾಗತ.

ನೇರವಾಗಿ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಯಿಂದಲೇ ಆರಂಭಿಸೋಣ: ‘ನಿಮಗೆ ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವ ಅಭ್ಯಾಸವಿದೆಯೇ?’ - ಇದು ನಾನು ನಿಮಗೆ ಕೇಳುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯಲ್ಲ. ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎದುರಾದದ್ದು, 30 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಮೆರಿಕದ ವಿಸ್ಕಾನ್ಸಿನ್ ಸಂಸ್ಥಾನದ ಪ್ರಜೆಗಳ ಪೈಕಿ ಆಯ್ದ ಒಂದುಸಾವಿರ ಜನರಿಗೆ. ವಿಸ್ಕಾನ್ಸಿನ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಇಬ್ಬರು ಸಂಶೋಧಕ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು- ಪ್ರೊ.ಜೇಮ್ಸ್ ಜೆಫರ್ಸನ್ ಮತ್ತು ಪ್ರೊ.ಟ್ರೆಂಟ್ ಥಾಮ್ಸನ್- 1994ರಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಒಂದು ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಆ ಒಂದು ಸಾವಿರ ಮಂದಿ ಯಾದೃಚ್ಛಿಕವಾಗಿ ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಸಮೀಕ್ಷಾರ್ಥಿಗಳಾಗಿದ್ದರು.

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: Srivathsa Joshi Column: ಚಿತ್ರಕಾವ್ಯವೆಂಬ ಭಾಷಾ ಚಮತ್ಕಾರ ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ ನಲ್ಲೂ ಇದೆ !

ಹೇಗಾಗಿರಬೇಡ ಅವರಿಗೆಲ್ಲ? ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಮುದ್ರೆಯಿರುವ ಅಂಚೆ ಲಕೋಟೆ ತೆರೆದು ನೋಡಿದರೆ ಈ ರೀತಿಯದೊಂದು ಮುಜುಗರ ತರಿಸುವ ವಿಷಯದ ಸಮೀಕ್ಷೆ! ಅದೇನೂ ಎಪ್ರಿಲ್ ಫೂಲ್ ತಂತ್ರ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಗಂಭೀರವಾದ, ಕ್ರಮಬದ್ಧವಾದ ಅಧ್ಯಯನ ಉದ್ದೇಶವಿದ್ದ ಸಮೀಕ್ಷೆ. ಪ್ರಶ್ನಾವಳಿಯ ಜತೆಗೆ ಕವರಿಂಗ್ ಲೆಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಿರುಟಿಪ್ಪಣಿ- “ವಿಸ್ಕಾನ್ಸಿನ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾ ಲಯವು, ಸಾರ್ವತ್ರಿಕವಾದ ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕವಾದ ‘ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸಿ ಅಗೆಯುವ’ ಅಭ್ಯಾಸದ ಕುರಿತು ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸಲು ಇಚ್ಛಿಸಿದೆ.

ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವುದು ನಿಮಗೆ ತೀರಾ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಕ್ರಿಯೆ ಎನಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕೆ Rhinotillexomania ಎಂಬ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರಿದೆ (ಗ್ರೀಕ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ rhino ಅಂದರೆ ಮೂಗು, tillexo ಅಂದರೆ ಅಗೆಯುವುದು, mania ಅಂದರೆ ಹುಚ್ಚು). ಇದೊಂದು ಕಾಯಿಲೆಯೇ? ಚಟವೇ? ಅಥವಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಅಭ್ಯಾಸವೇ? ಎಂದು ತಿಳಿಯಲು ನಾವು ಈ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಕೈಗೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ನಿಮ್ಮ ಭಾಗವಹಿಸುವಿಕೆ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ".

ಸಾವಿರದಲ್ಲಿ 254 ಮಂದಿ ಆ ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ಪ್ರಶ್ನಾವಳಿಯನ್ನು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಉತ್ತರಿಸಿದರು. ಅದರಲ್ಲಿ 91 ಪ್ರತಿಶತ ಜನರು ತಾವು ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಒಮ್ಮೆ ಮೂಗಿನೊಳಗೆ ಬೆರಳು ಹಾಕಿ ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದರು. ಉಳಿದ 9 ಪ್ರತಿಶತ ಜನರು ತಮಗೆ ಆ ದುರಭ್ಯಾಸ ಇಲ್ಲವೇಇಲ್ಲ ಎಂದುಬಿಟ್ಟರು.

ಅವರೆಲ್ಲ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿದರೋ ಅಥವಾ ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ತಾವು ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಅವರಿಗೆ ನೆನಪಾಗಲಿಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡವರಲ್ಲಿ 26 ಶೇಕಡಾದಷ್ಟು ಜನ ಪ್ರತಿದಿನ ಒಮ್ಮೆಯಾ ದರೂ ಬೆರಳು ತೂರಿಸಿ ಮೂಗು ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎಂದರು. 22 ಶೇಕಡಾದಷ್ಟು ಜನ ದಿನಕ್ಕೆ ಎರಡರಿಂದ ಐದು ಸಲ ಮೂಗಿನೊಳಗೆ ಬೆರಳು ಹೋಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದರು.

ಮೂವರು ಮಹಾನುಭಾವರಂತೂ ಹೆಚ್ಚೂಕಡಿಮೆ ಗಂಟೆಗೊಂದಾವರ್ತಿ ತಮ್ಮ ಗಣಿಗಾರಿಕೆ ಯಂತ್ರ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದಲೇ ಉತ್ತರಿಸಿದರು! ಮತ್ತೂ ಕೆಲವು ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರ ಅಂಕಿ-ಅಂಶಗಳು ಸಮೀಕ್ಷೆಯಿಂದ ತಿಳಿದುಬಂದವು, ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ‘ನೀವೇಕೆ ಮೂಗಿನೊಳಗೆ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುತ್ತೀರಿ?’ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಬಂದ ಉತ್ತರಗಳಿಂದ.

83 ಶೇಕಡಾದಷ್ಟು ಜನರಿಗೆ ಅದು ಮೂಗನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. 66 ಶೇಕಡಾ ಜನರಿಗೆ ಮೂಗಿನೊಳಗೆ ಒಣಗಿದ ಶ್ಲೇಷ್ಮವು ಉಂಟುಮಾಡುವ ಕಿರಿಕಿರಿ ತಪ್ಪಿಸಲು ಅದೊಂದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಕರ್ಮ. ಶೇಕಡಾ 17ರಷ್ಟು ಜನರಿಗೆ ಏನೋ ಒಂಥರ ಆನಂದ ಕೊಡುವ ಚಟ. ಒಬ್ಬ ತರ್ಲೆ ಸಮೀಕ್ಷಾರ್ಥಿಗಂತೂ ಲೈಂಗಿಕ ಸಮಾಗಮದಷ್ಟೇ ಉದ್ರೇಕ-ಉದ್ದೀಪನ ಕೊಡುವ ಸುಲಭೋ ಪಾಯ!

‘ಮೂಗಿನೊಳಗೆ ತೂರಿಸಲು ನೀವು ಯಾವ ಬೆರಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತೀರಿ?’ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯೂ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಯಲ್ಲಿತ್ತು. 65 ಪ್ರತಿಶತ ಜನರು ತಮ್ಮ ನಾಸಿಕನಿರ್ಮಲೀಕರಣಕ್ಕೆ ತೋರುಬೆರಳನ್ನು ಬಳಸಿದರೆ 20 ಶೇಕಡಾ ಮಂದಿ ಕಿರುಬೆರಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುವವರು. ಅವರಿಗೆ ಮೂಗೆಂದರೆ ಗೋವರ್ಧನಗಿರಿ ಇದ್ದಂತೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳೋಣ. 15 ಪ್ರತಿಶತ ಜನರು ಈ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೆಬ್ಬೆರಳೇ ಸೂಕ್ತ ಎಂದವರೂ ಇದ್ದರು. ಅಬ್ಬಾ! ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಹೊಳ್ಳೆಗಳಿರಬಹುದು ಅವರ ಮೂಗಿನವು!

‘ಮೂಗಿನ ಕಸ ತೆಗೆದಮೇಲೆ ಅದನ್ನೇನು (ಮೂಗನ್ನಲ್ಲ, ಕಸವನ್ನು) ಮಾಡುತ್ತೀರಿ?’ ಎಂದು ಸಮೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಶೇಕಡಾ 24 ಮಂದಿ ಆ ಕಸವನ್ನು ಕಸದಬುಟ್ಟಿಗೆ ಎಸೆಯುತ್ತೇವೆ ಎಂದರು. 30 ಶೇಕಡಾದಷ್ಟು ಜನ ಹೀಗೇ ಎಲ್ಲೆಂದರಲ್ಲಿ ಹಾರಿಸಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಬಿಂದಾಸ್ ಆಗಿ ಉತ್ತರಿಸಿದರು. ಶೇ.38ರಷ್ಟು ಜನರು ಆ ಕಸವನ್ನು ತಾವು ಕುಳಿತ ಪೀಠೋಪಕರಣಗಳ ಕೆಳಭಾಗಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಸಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದವರೂ ಇದ್ದರು.

ಉಳಿದ 8 ಪ್ರತಿಶತದವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಏನಿತ್ತು? ಕಸವನ್ನು ‘ಕಸ್ತೂರಿ ಮಾತ್ರೆ’ಯಂತೆ ಗುಳುಂ ಮಾಡಿ ಬಿಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಯಾವುದೇ ನಾಚಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ತಿಳಿಸಿದ್ದರು. ಥೂ... ಛೀ... ಎಂದು ಮೂಗು ಮುರಿಯಬೇಡಿ ಪ್ಲೀಸ್. ಮೂಗಿನ ಕಸದ ಉಪ್ಪುಪ್ಪು ರುಚಿ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಸಮರ್ಥನೆಯೂ ಇತ್ತಂತೆ! ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಈ ಗ್ರೌಂಡ್‌ಬ್ರೇಕಿಂಗ್ ಸ್ಟಡಿಯಿಂದ ತಿಳಿದುಬಂದದ್ದೇನು? ಸಮೀಕ್ಷೆಗೆ ಉತ್ತರಿಸಿ ದವರು ಕೇವಲ 254 ಮಂದಿಯಾದರೂ ಅವರ ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಸಾರ್ವತ್ರೀಕರಣಗೊಳಿಸಿದರೆ, ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವುದು ಒಂದು ಯೂನಿವರ್ಸಲ್ ಚಟ ಎನ್ನುವುದಂತೂ ದಿಟವಾ ಯಿತು.

ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕೆ ರೆಡಿಯಿರುವುದಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ. ತೆಗೆದ ಕಸದ ವಿಲೇವಾರಿ ವಿಧಾನಗಳೂ ಬಹುತೇಕ ಯೂನಿವರ್ಸಲ್ ಆಗಿಯೇ ಇವೆ. ನಾವೂ ಹಾಗೇನೇ ಎನ್ನುವಂತೆ ಇವೆ. ಗುರು ಕಚ್ಚುವ, ಪದೇ ಪದೆ ಬೆರಳುಗಳ ಲಟಿಕೆ ಮುರಿಯುವ, ನಾಲಗೆಯನ್ನು ಮೀಸೆಗೆ ತಾಗಿಸುವ... ಮುಂತಾದ ಹಲವು ಚಟಗಳಂತೆಯೇ ಇದು ಕೂಡ. ಈ ಅಭ್ಯಾಸ ಅದೆಷ್ಟು ಸಾಮಾನ್ಯವೆಂಬುದಕ್ಕೆ, ಅಮೆರಿಕದ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಆಪ್ತಸಲಹೆ ಅಂಕಣಕಾರ್ತಿಯೊಬ್ಬಳು ಓದುಗರು ಕೇಳಿದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಉತ್ತರವೇ ನಿದರ್ಶನ.

I am an avid nose picker. Is this bad for my nose? ಎಂದು ಒಬ್ಬರು ಓದುಗರು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದ್ದರು. ಆಪ್ತಸಲಹೆ ಅಂಕಣಕಾರ್ತಿಯ ಉತ್ತರ ಹೀಗಿತ್ತು: Nose picking is a more common pastime than most folks, big and small, would like to admit. I can bet that some of you reading this column in the newspaper are picking right now!

ಮುದ್ರಿತ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಎರಡೂ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಓದುವುದಾದ್ದರಿಂದ ಏಕಕಾಲಕ್ಕೇ ಗಣಿಗಾರಿಕೆ ಕಷ್ಟ. ಇ-ಪೇಪರ್ ಓದುವವರಿಗಾದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ. ಅಂಕಣಕಾರ್ತಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಳೆಕಾಲ ದವಳಿರಬೇಕು. ವಿಸ್ಕಾನ್ಸಿನ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವು ನಡೆಸಿದ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಮತ್ತು ಅಧ್ಯಯನ ದಿಂದ ಪ್ರೇರಣೆ ಪಡೆದೂ ಇರಬಹುದು, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ನಿಮ್ಹಾನ್ಸ್‌ನ ಇಬ್ಬರು ಸೈಕಿಯಾಟ್ರಿಸ್ಟ್‌ಗಳು- ಡಾ.ಚಿತ್ತರಂಜನ ಅಂದ್ರಾದೆ ಮತ್ತು ಡಾ.ಬಿ.ಎಸ್.ಶ್ರೀಹರಿ ಎಂಬುವವರೂ ರ‍್ಹಿನೊಟಿಲೆ ಕ್ಸೊಮೆನಿಯಾ ಬಗ್ಗೆ ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸಿದ್ದಾರೆ.

ಜರ್ನಲ್ ಆಫ್ ಕ್ಲಿನಿಕಲ್ ಸೈಕಿಯಾಟ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಬಂಧ ಮಂಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ದಿನದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಬಾರಿ ಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿ ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವುದನ್ನು ವಯಸ್ಕರೆಲ್ಲ ಮಾಡಿಯೇ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅದರಿಂದ ಅಪಾಯವೇನೂ ಇಲ್ಲ. ವಿಪರೀತವಾದರೆ ಮಾತ್ರ ಅದೊಂದು ಮನೋದೌರ್ಬಲ್ಯ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ‌

ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಮೂಗಿನ ಹೊಳ್ಳೆಗಳ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಅಂಗಾಂಶಗಳು ಹರಿದು ರಕ್ತ ಸೋರಬಲ್ಲದು, ಕೈಬೆರಳು ಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುವ ಸೂಕ್ಷ್ಮಜೀವಿಗಳು ಮೊದಲೇ ರಕ್ತಪಿಪಾಸು ಆಗಿರುತ್ತವೆ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಔತಣ ಒದಗಿಸಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗದಂತೆ ಎಚ್ಚರ ಬೇಕು. ಎಲ್ಲರೆದುರಿಗೆ ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸಿ ಅಸಹ್ಯವಾಗಿಸಬಾರದು ಎಂದಿದ್ದರೆ ಸ್ನಾನದ ವೇಳೆ ಮೂಗನ್ನೂ ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು.

ಮೂಗಿನ ಕಸವನ್ನು ಗುಳಿಗೆಗಳಾಗಿಸಿ ತಿನ್ನುವುದಂತೂ ಅನಾಗರಿಕ ವರ್ತನೆಯೇ. ಆದರೆ ಸಂಶೋಧನೆಗಳಿಂದ ತಿಳಿದುಬಂದಿರುವ ಅಂಶವೇನೆಂದರೆ ಅದರಿಂದ ದೇಹಕ್ಕೆ ಅಂಥದೇನೂ ಅಪಾಯವಿಲ್ಲ. ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಶ್ಲೇಷ್ಮವು ಒಳಗಿಂದೊಳಗೇ ನಮ್ಮ ಶರೀರದೊಳಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದು ಪ್ರಕೃತಿನಿರ್ಮಿತ ಕ್ರಿಯೆಯೇ; ರೋಗನಿರೋಧಕ ಶಕ್ತಿ ಬೆಳೆಸಲು ಅದು ಉಪಯುಕ್ತವೇ; ಆದರೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಆಗುವುದಷ್ಟೇ ಸಾಕಾಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ಮೂಗಿನಿಂದ ಅಗೆದು ಬಾಯಿಯ ಮೂಲಕ ಸಪ್ಲಿಮೆಂಟರಿ ಡೋಸೇಜ್ ಥರ ಕೊಡುವುದು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ.

ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳು ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅವರಿಂದ ಆ ಅಭ್ಯಾಸ ಬಿಡಿಸಬೇಕು. ಒಂದಂತೂ ನಿಜ. ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಚಟವೆನ್ನಿ, ಇಲ್ಲ ಕಾಯಿಲೆಯೆನ್ನಿ, ಇದು ಸರ್ವವ್ಯಾಪಿ ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನ ವಿಲ್ಲ. ‘ತಾರೇ ಜಮೀನ್ ಪರ್’ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಬಾಲಕ ಈಶಾನ್‌ಗೆ ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವ ಚಟ ಇತ್ತು.

ಪಾಪ ಸಿನಿಮಾ ಪಾತ್ರವನ್ನೇಕೆ ದೂರಬೇಕು, ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಸಿಗ್ನಲ್‌ನಲ್ಲಿ ವಾಹನ ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬರುವ ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷ ಅವಧಿಯನ್ನು ಮೂಗು ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಬಳಸುವ ಅದೆಷ್ಟು ಚಾಲಕರು ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಇಲ್ಲ? ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಷ್ಟೇ ಅಂತಲ್ಲ, ಸೆಲೆಬ್ರಿಟಿಗಳೂ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳೂ ರಾಜಾರೋಷ ವಾಗಿ ಗಣಿಗಾರಿಕೆ ಮಾಡುವವರೇ. ಬಿಹಾರದ ಲಾಲೂ ಮಹಾಶಯರನ್ನು, ಕರ್ನಾಟಕದ ಕೆಲ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನೂ, ಒಬ್ಬ ಸುದ್ದಿನಿರೂಪಕರನ್ನೂ, ಟಿವಿ ಕೆಮರಾ ಎದುರಿಗೇ ನಿಸ್ಸಂಕೋಚವಾಗಿ ಅವರು ಗಣಿಗಾರಿಕೆ ಮಾಡುವುದನ್ನೂ ಇಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಮೆರಿಕದ ಅಧ್ಯಕ್ಷೀಯ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ರಿಪಬ್ಲಿಕನ್ ಪಕ್ಷದ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ಯಾಗಿದ್ದ ಜಾನ್ ಮೆಕ್‌ಕೈನ್ ಪ್ರಚಾರಸಭೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಮೂಗಿನೊಳಗೆ ಬೆರಳು ತಿರುಗಿಸುತ್ತ ಮಾತನಾಡಿದ್ದರ ವಿಡಿಯೊ ಇಂಟರ್‌ನೆಟ್ ನಲ್ಲಿ ಹರಿದಾಡಿತ್ತು. ನಾವೇ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಅಪರಿಮಿತ ಆನಂದವನ್ನು ಕೊಡುವ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಬೇರೆಯವರು ಮಾಡುವುದನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ಮಾತ್ರ ಅಸಹ್ಯ ಅಂತನಿಸುತ್ತದೆ.

ಅದೊಂದೇ ಈ ಜಾಡ್ಯಕ್ಕೆ ಅಂಟಿರುವ ಶಾಪ. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಮೇಧಾವಿ ಪುರಾತನ ವಸ್ತುಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ಡಾ.ವಿಲ್ಬರ್ಟ್ ಲೀಕಿ ಎಂಬಾತ ಹೊರಗೆಡಹಿರುವ ಒಂದು ಸಂಗತಿಯೂ ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರವಾಗಿದೆ. ಏನೆಂದರೆ- ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ 1300ರ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಮೂಗಿನೊಳಗೆ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗಷ್ಟೇ ಇದ್ದದ್ದಲ್ಲ, ಈಜಿಪ್ಟ್‌ನ ಖ್ಯಾತ ಫರೋ(ರಾಜ) ಟುಟಂ ಖಾಮೆನ್ ಆ ಕೆಲಸ ಕ್ಕೊಬ್ಬ ಸೇವಕನನ್ನೂ ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದನಂತೆ!

ಆ ಮೂಗಗಸನ ಸಂಬಳದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ (ಮೂರು ಆಕಳುಗಳ ತಲೆ, ಆಹಾರ ಸಾಮಗ್ರಿ ಮತ್ತು ವಸತಿ ಸೌಲಭ್ಯ) ಬರೆದಿಟ್ಟ ಒಂದು ‘ಪೆಪಿರಸ್’ ಈಜಿಪ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಉತ್ಖನನ ಮಾಡಿದಾಗ ಸಿಕ್ಕಿದೆಯಂತೆ. ಅಂದರೆ, ಮೂಗು ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೂ ಸೇವಕರು! ಅಥವಾ ಶಬ್ದಾಲಂಕಾರದಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಸಿಂಬಳ ತೆಗೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಸಂಬಳ ಕೊಟ್ಟು ನೇಮಕಾತಿ! ಕೂದಲು ಕತ್ತರಿಸಲು ಕ್ಷೌರಿಕರನ್ನು, ಹುಳುಕು ಹಲ್ಲು ತೆಗೆಯಲು ದಂತವೈದ್ಯರನ್ನು, ಕಿವಿಯೊಳಗಿನ ಮೇಣ ತೆಗೆಯುವವರನ್ನು (ಮುಂಬಯಿ ಯಂಥ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಈ ದಂಧೆಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡವರೂ ಇರುತ್ತಾರೆ), ಷೂ ಪಾಲಿಷ್ ಮಾಡಿ ಕೊಡುವವರನ್ನು ನಾವು ಅವಲಂಬಿಸುವುದಿದೆ,

ಅದೆಲ್ಲ ನಮಗೇನೂ ವಿಶೇಷ ಅಂತನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ನಾಸಿಕನಿರ್ಮಲೀಕರಣಕ್ಕೆ ನೌಕರರನ್ನು ಇಟ್ಟು ಕೊಳ್ಳುವುದು ಮಾತ್ರ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಬಹುಶಃ ಈಜಿಪ್ಟ್ ಫರೋ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಕಾಲಕ್ಕೇ ಅದು ನಿಂತುಹೋಗಿರಬಹುದು. ಈಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮೂಗು-ಮಾರ್ಜನ ಏನಿದ್ದರೂ ಸ್ವ-ಸಹಾಯ ಪದ್ಧತಿ.

ಈಜಿಪ್ಟ್‌ನ ಟುಟಂಖಾಮೆನ್ ಕಥೆಯನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ ನಮಗೆ ಲಂಕೆಯ ರಾವಣನ ನೆನಪಾದರೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ರಾವಣನಿಗೇನಾದರೂ ರ‍್ಹಿನೊಟಿಲೆಕ್ಸೊಮೆನಿಯಾ ಚಟ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ? ಅವನ ಹತ್ತು ಮೂಗುಗಳ ಇಪ್ಪತ್ತು ಹೊಳ್ಳೆಗಳನ್ನು ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಎರಡು ಕೈಗಳ ಎಲ್ಲ ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿದರೂ ಅವೆಲ್ಲಿ ಸಾಕಾಗುತ್ತಿದ್ದವು? ಹಾಗಾಗಿ ರಾವಣನೂ ಆ ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ನೌಕರರನ್ನು ನೇಮಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಆದಿಕವಿ ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಈಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಹೇಳಿದಂತಿಲ್ಲ. ಅಂದಹಾಗೆ ರಾವಣನ ತಮ್ಮ ಕುಂಭಕರ್ಣನ ಮೂಗಿನ ಹೊಳ್ಳೆಗಳ ವಿಚಾರವೊಂದಿದೆ. ಕುಂಭಕರ್ಣನು ಗೊರಕೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಹತ್ತಿರ ಹೋದ ಹನುಮಂತ ಅವನ ಮೂಗಿನ ಹೊಳ್ಳೆಯೊಳಗೆ ಸೆಳೆಯಲ್ಪಟ್ಟು ಶ್ವಾಸಕೋಶದೊಳಕ್ಕೆ ಹೋದನಂತೆ. ಪವನಸುತನೆಂದ ಮೇಲೆ ಗಾಳಿಯಂತೆಯೇ ಒಳಹೋಗುವುದು ಅವನಿಗೇನೂ ಕಷ್ಟವಾಗಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಶ್ವಾಸಕೋಶದೊಳಕ್ಕೆ ಫಾರಿನ್ ಬಾಡಿಯೊಂದು (ವೈದ್ಯಕೀಯ ಪರಿಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, ಮನುಷ್ಯ ದೇಹವನ್ನು ಸೇರುವ ಬಾಹ್ಯ ವಸ್ತುವಿಗೆ foreign body ಎಂದು ಹೇಳುವುದು. ಕುಂಭಕರ್ಣನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹನುಮಂತ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯಲ್ಲೂ -ರಿನ್ ಬಾಡಿಯೇ) ಹೊಕ್ಕಾಗ ಕುಂಭಕರ್ಣ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲೇ ಸೀನಿದ ನಂತೆ. ಆ ಸೀನಿನೊಂದಿಗೆ ಹನುಮಂತ ಹೊರಗೆ ಸಿಡಿದು ಕೆಲ ಗಾವುದ ದೂರ ಹೋಗಿ ಬಿದ್ದನಂತೆ.

ಮರದಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಹಾರುವ ಅನುಭವ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದುದರಿಂದ ಅವನು ಕೈಕಾಲು ಮುರಿದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಕುಂಭಕರ್ಣನ ಮೂಗಿನ ಗಾತ್ರ ಅಂಥದು! ಇದು ಯಾವ ರಾಮಾಯಣದಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಕೇಳಬೇಡಿ. ನಾನೋದಿದ್ದು ಲಾಂಗೂಲಾಚಾರ್ಯ ಪಾ. ವೆಂ. ಅವರ ‘ಲೋಕದ ಡೊಂಕು’ ಸಂಕಲನದ ‘ನಾಸಿಕಾವಿಲಾಸಂ’ ಎಂಬ ಹರಟೆಯಲ್ಲಿ.

ಆದರೆ ಮಹತ್ತ್ವದ ಅಂಶವೊಂದನ್ನು ನಾವಿಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಕುಂಭಕರ್ಣನಂಥ ದಾನವನ ಮೂಗಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಸಿಡಿದ ಹನುಮಂತ ನಮಗೆ ಪೂಜ್ಯನೇ. ಅಂದಮೇಲೆ ಹುಲುಮಾನವರ ಮೂಗಿನಿಂದ ಹೊರ ಬರುವ ವಸ್ತುವಿನ ಬಗ್ಗೆ ತಾತ್ಸಾರವೇಕೆ? ಅದೂ ಗೌರವಾರ್ಹವೇ! ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಕವಿಕಲ್ಪನೆಗಳು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಕವಿಗಳು ಹೀಗೆ ಕಲ್ಪಿಸಬಹುದು ಎಂದು ನಾವೇ ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡಲಿಕ್ಕಡ್ಡಿಯಿಲ್ಲ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಕೆಲ ಕನ್ನಡ ಕವಿಗಳು ಒಂದುವೇಳೆ ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವ ವಿಷಯವನ್ನು ತಮ್ಮ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ತೂರಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಹೇಗಿರುತ್ತಿತ್ತು? “ತೂರಿ ಬಾ ಜಾರಿ ಬಾ... ಮುಗಿಲ ಸಾರವೇ ಬಾ ಬಾ..." ಎಂದ ಎನ್.ಎಸ್.ಲಕ್ಷ್ಮೀನಾರಾಯಣ ಭಟ್ಟರು “ತೂರಿ ಬಾ ಜಾರಿ ಬಾ... ಮೂಗಿನ ಸಾರವೇ ಬಾ ಬಾ" ಎಂದು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು; “ಧಾರಾಕಾರ ಸುರಿಯುತ್ತಿರುವ ಮೂಗ ನೋಡಿದರೆ ನೆನಪಾಗುವುದು ಜೋಗ..." ಎಂದ ಡುಂಡಿರಾಜರು ಮೂಗಿನ ಹೊಳ್ಳೆಗಳಲ್ಲಿ ತೋರು ಬೆರಳೆಂಬ ಜೆಸಿಬಿಯಿಂದ ಗಣಿಗಾರಿಕೆ ನಡೆವುದನ್ನು ಕಂಡರೆ ಜೋಗದ ಬದಲಿಗೆ ಕೋಲಾರ, ಕುದುರೆಮುಖ, ಬಳ್ಳಾರಿಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು; ಇನ್ನು ಕುವೆಂಪು ಏನಾದರೂ ಈ ಸಬ್ಜೆಕ್ಟ್ ಬಗ್ಗೆ ಹಳಗನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನಾಟಕ ಬರೆದಿದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ‘ಬೆರಳ್‌ಗೆ ಕೊರಳ್’ ಎನ್ನುವ ಬದಲು ‘ಮೂಗಿಗೆ ಬೆರಳ್’ ಎಂದೇ ಹೆಸರಿಡುತ್ತಿದ್ದರೇನೊ!

ಅಂತೂ ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ತೂರಿಸುವ ವಿಷಯದ ಮೇಲೂ ಹೀಗೊಂದು ಹರಟೆ ಹೊಸೆಯ ಬಹುದೇ ಎಂದು ನೀವೀಗ ಮೂಗಿನ ಮೇಲೆ (ಒಳಗೆ ಅಲ್ಲ!) ಬೆರಳಿಟ್ಟಿರಾ?