ಒಂದು ಪಾರ್ಕ್‌, ಎರಡು ವಾಕ್‌, ಒಂದಷ್ಟು ಜೋಕ್‌ !

ವಿದೇಶವಾಸಿ

ಕಿರಣ್ ಉಪಾಧ್ಯಾಯ, ಬಹ್ರೈನ್‌

ನಿಸರ್ಗ ಅಥವಾ ಪ್ರಕೃತಿ ಎಂದರೆ ನಮಗೆ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುವುದು ಹಸಿರು ಬನ, ಗಿಡ ಮರಗಳು, ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು, ಹೂವು ಹಣ್ಣು, ನದಿ ಸರೋವರಗಳು, ಗಿರಿ ಶಿಖರಗಳು. ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲು ಹಾಸಿನ ಮೇಲೆ ಬೀಳುವ ವರ್ಷಧಾರೆ, ಎಲೆಯ ಅಂಚಿನಿಂದ ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುವ ಇಬ್ಬನಿ, ಕೊಳದ ಜಲಕ್ಕೆ ಮುತ್ತಿಡುವ ಸೂರ್ಯ ರಶ್ಮಿ, ಕುಸುಮ ದಳವನ್ನು ನೇವರಿಸಿ ಸಾಗುವ ತಿಳಿ ಗಾಳಿ.

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮಂದ ಮಾರುತನ ಮೆಲು ದನಿ, ಇನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನೀರವ ಮೌನ. ಇನ್ನೂ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ನಭದಲ್ಲಿ ಹಾರುವ ಖಗಗಳು, ವನದಲ್ಲಿ
ಜಿಗಿಯುವ ವನ್ಯ ಜೀವಿಗಳು, ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಬೇಕಾದವುಗಳನ್ನು ಪಟ್ಟಿಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಕೀಟಗಳೂ ಸೇರುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತವೆ.
ಆ ಪಟ್ಟಿಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಉಳಿಯುವುದು ಮನುಜ ಕುಲ ಮಾತ್ರ.

ಎಲ್ಲಾದರೂ, ಎಂದಾದರೂ ನಿಸರ್ಗ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಮನುಷ್ಯ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾನಾ? ಖಂಡಿತ ಇಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ನೆನಪಾದರೂ ಖಳನಾಯಕನಾಗಿಯೇ ಹೊರತು,
ನಾಯಕನಾಗಿಯೂ ಅಲ್ಲ, ಸೇವಕನಾಗಿಯೂ ಅಲ್ಲ. ನಿಜ, ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಸೇವಕನಿಗೂ ರಾಜ ಮರ್ಯಾದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೂ ಕನಿಷ್ಠ ಎಂಬುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರಕೃತಿ ಯೊಂದಿಗೆ ಕ್ಷಿಪ್ತವಾದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಸ್ತುವೂ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕಾರ್ಯವೂ ಪರಮ ಪವಿತ್ರ. ಆ ಪಾವಿತ್ರ್ಯತೆಯ ಕೀಲು ಕಳಚುವ ಕಾರ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಮನುಷ್ಯ ಸಂತತಿ.

ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಾಣಿ, ಪಕ್ಷಿ, ನದಿ, ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡಗಳು, ಪ್ರತಿಯೊಂದರ ಮೇಲೂ, ದಿನ ನಿತ್ಯ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಬದುಕಲು
ಅತ್ಯವಶ್ಯಕವಾದ ಪ್ರಾಣವಾಯು ನೀಡುವ ಮರ ಕಡಿಯುವುದರಲ್ಲೂ ಯಾವುದೇ ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯ ತೋರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಮರ ಕಡಿಯುವುದೂ ಒಂದೇ, ತನ್ನ ಶ್ವಾಸಕೋಶ
ಕತ್ತರಿಸುವುದೂ ಒಂದೇ ಎಂಬ ಅಲ್ಪ ಜ್ಞಾನವೂ ನಮಗೆ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋಯಿತಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಬೇಸರದ ಸಂಗತಿ. ಇರಲಿ, ದೈವದತ್ತವಾಗಿ ಬಂದದ್ದನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಗದಿದ್ದಾಗ, ಪರ್ಯಾಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಯೊಂದೇ ದಾರಿ.

ಅಂಥ ಪರ್ಯಾಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು, ಕೃತಕ ಉದ್ಯಾನವನ ಅಥವಾ ಪಾರ್ಕ್. ಸೌದಿ ಅರೇಬಿಯಾದ ನನ್ನ ಮನೆಯ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಪಾರ್ಕ್ ಇದೆ. ರಣ ಮರುಭೂಮಿಯ ದೇಶದ ಪ್ರಮುಖ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ ದಮಾಮ್ ನಗರದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಈ ಪಾರ್ಕ್ ಉಳಿದ ಪಾರ್ಕ್ ಗಳಿಗಿಂತ ಒಂದು ಸ್ಥರ ಮೇಲೆ ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅನುಮಾನವಿಲ್ಲ. ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಒಳಗೆ, ಕಬ್ಬಿಣದ ಬೇಲಿಗೆ ತಾಗಿ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಹೊಂದಿಕೊಂಡ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳಿಂದ (ಇಂಟರ್ಲಾಕ್ ಬ್ರಿಕ್ಸ್) ನಿರ್ಮಿಸಿದ ನಡಿಗೆಯ ಮಾರ್ಗ ಇದೆ. ಒಂದು ಸುತ್ತು ನಡೆದು ಬಂದರೆ ಬರೊಬ್ಬರಿ ಎರಡೂವರೆ ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಆಗುತ್ತದೆ. ಒಳಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ರ್ಕಾ ಪಾರ್ಕಿಂಗ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಡಲು ಉಯ್ಯಾಲೆ, ಜಾರುಬಂಡಿಗಳಂಥ ಸೌಲಭ್ಯಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪಾರ್ಕ್‌ನಂತೆಯೇ ಇದೆ.

ಪಾರ್ಕ್ ಒಳಗೆ ಜಾರುಬಂಡಿ ಇರುವ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಮರಳು, ಡಾಂಬರು ಹಾಕಿದ ಕಾರ್ ಪಾರ್ಕ್ ಮತ್ತು ಒಳಗಿನ ರಸ್ತೆಯ ಭಾಗ ಬಿಟ್ಟರೆ ಉಳಿದ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಹಸಿರು, ಹಸಿರು, ಹಸಿರು. ಈ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ನೂರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಖರ್ಜೂರದ ಮರ, ಮೂವತ್ತರಷ್ಟು ತಾಳೆ ಮರವೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಐದು ನೂರು
ಮರಗಳಿವೆ. ಹೌದು, ಐದು ನೂರು ಮರಗಳು, ಎಲ್ಲವೂ ಇಪ್ಪತ್ತೈದರಿಂದ ಮೂವತ್ತು ಫೀಟ್‌ಗಿಂತಲೂ ಬೆಳೆದು ನಿಂತು ಭೂಮಿಗೆ ತಂಪೆರೆಯುತ್ತಿವೆ. ನಡು ನಡುವೆ ಇರುವ ಒಂದಿಷ್ಟು ಅಲಂಕಾರದ ಗಿಡಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದೇ ಒಂದು ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವಿನ ಗಿಡ ಇದೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಇದ್ದ ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಹೆಸರು ಏನೆಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಪಾರ್ಕ್‌ನ ದ್ವಾರದಗಲಿ, ಒಳಗಾಗಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೂ ನಾಮಫಲಕ ಇಲ್ಲ.

ಒಂದು ಕಚೇರಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಒಂದು ಹಾಲ್ ಇದೆಯಾದರೂ ಕರೋನಾದಿಂದ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು ಯಾರೂ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂದಿಷ್ಟು ಕೆಲಸ ಗಾರರು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಐದು ಗಂಟೆಗೆ ಬಂದು ಪಾರ್ಕ್ ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸಿ, ಗಿಡಗಳಿಗೆ, ಹುಲ್ಲು ಹಾಸಿಗೆ ನೀರು ಹಾಯಿಸಿ, ಒಂದೆರಡು ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರಟು
ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಕಳೆದ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳಿಂದ ಕರೋನಾದಿಂದಾಗಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರ ಜೀವನ ಶೈಲಿ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನೂ ಹೊರತಲ್ಲ. ಮೊದಲು ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬಹ್ರೈನ್ ನಿಂದ ಸೌದಿ ಅರೇಬಿಯಾಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಸಾಯಂಕಾಲ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ, ಈಗ ಹಾಗಲ್ಲ, ಒಮ್ಮೆ ಹೋದರೆ ಒಂದೆರಡು ವಾರ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಮುಕ್ಕಾಮು. ಕಳೆದ ಐದು ಆರು ವರ್ಷದಿಂದ ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಕಚೇರಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಈ ಪಾರ್ಕ್ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆನಾದರೂ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ.

ಕರೋನಾ ಮಾಡಿದ ಉಪಕಾರದಿಂದ, ನಿತ್ಯದ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿತಾಯ ವಾಗುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಒಮ್ಮೆ ಪಾರ್ಕ್ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡೋಣವೆಂದು ಹೋದೆ. ಅಷ್ಟೇ,  Love at first site! ಈ ಮೊದಲು ನನ್ನ ಜೀವಮಾನದಲ್ಲಿ ಎಂದೂ ಸತತ ಮೂರು ದಿನಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ವಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ ದಾಖಲೆ ಇಲ್ಲ. ಈ ಪಾರ್ಕ್ ಎಷ್ಟು ಆಪ್ತವಾಯಿತೆಂದರೆ ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎರಡು ಸುತ್ತು ನಡಿಗೆ. ಈಗಂತೂ ಆ ಸೆಳೆತವೇ ನನ್ನನ್ನು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಿದೆ. ಒಂದು ದಿನ
ಯಾವುದೋ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ವಾಕಿಂಗ್ ಹೋಗಲು ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ರಾತ್ರಿ ವಾತಾವರಣ ಹೇಗಿರುತ್ತದೆ ನೋಡೋಣವೆಂದು ಹೋಗಿದ್ದೆ.

ಅಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಎನಿಸುವಂತೆ ಒಂದು ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಮೊಲ ಎದುರಾಯಿತು. ಸರಿಯಾಗೇ ಓದಿದ್ದೀರಿ, ಮೊಲ ಎದುರಾಯಿತು. ಮರುಭೂಮಿಯ ಮಧ್ಯೆ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡುವುದೇ ದೊಡ್ದ ಸಾಹಸ, ಅದರಲ್ಲಿ ಮೊಲ ಬೇರೆ ಇದೆ ಎಂದರೆ ನಂಬಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಯಾರಾದರೂ ತಂದು ಬಿಟ್ಟಿರಬಹುದಾ? ಅಷ್ಟು ಚೆಂದದ ಮೊಲವನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ವೈರಾಗ್ಯ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಮೊಲ ಸಾಕಣಿಕೆ ಸಾಕು ಎಂದಾದರೂ, ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಅದರ ಅಂತ್ಯ ಊಟದ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರತು ಉದ್ಯಾನವನದಲ್ಲಲ್ಲ.

ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ, ಬೇಡ ಎಂದರೆ ಹಣಕ್ಕೆ ಖರೀದಿಸುವ ಪೆಟ್ ಶಾಪ್‌ಗಳೂ ಇಲ್ಲಿವೆ. ಅಂದರೆ ಅದು ಯಾರೂ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇನ್ನುಳಿದ ಸಾಧ್ಯತೆ ಎಂದರೆ, ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರುವ, ಸಾಕಿದವರ ಮನೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿರಬಹುದು. ಆ ಸಾಧ್ಯತೆಯೇ ಹೆಚ್ಚು. ಆದರೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಆ ಜೀವಿಗೆ ಹತ್ತಿರ ದಲ್ಲಿಯೇ ತಾನು ಬದುಕಬಲ್ಲ ಸ್ಥಳವೊಂದಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದದ್ದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ಅದಕ್ಕೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮಾಡಿದವರು ಯಾರು? ಬಹುಶಃ ಅದೇ ಪ್ರಕೃತಿ ನಿಯಮ. ಏನೇ ಇರಲಿ, ಕಂಡ ಕ್ಷಣದಿಂದಲೇ ಅದು ಹೃದ್ಯವಾಯಿತು.

ಮರುದಿನ ವಾಕಿಂಗ್ ಹೋಗುವಾಗ ಒಂದು ಗಜ್ಜರಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹೋದೆ. ತಿನ್ನದೆ ಎಷ್ಟು ದಿನವಾಗಿತ್ತೋ ಏನೋ, ನಿಮಿಷಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ತಿಂದು ಮುಗಿಸಿತು.
ಅಂದಿನಿಂದ ಪ್ರತಿ ರಾತ್ರಿ ಕ್ಯಾರೆಟ್ ವಾಕ್ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಎರಡು ವಾರ ಕಳೆದ ನಂತರ ಒಮ್ಮೆ ಬಿಳಿಯ ಮೊಲದೊಂದಿಗೆ ಬೂದು ಬಣ್ಣದ ಮೊಲ, ನಂತರ ಇನ್ನೊಂದು ಹೀಗೆ ಮೂರು ಮೊಲಗಳು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡವು. ಆ ಮೂರೂ ಮೊಲದ ವಾಸ್ತವ್ಯ ಒಂದೇ ಪೊದೆಯಲ್ಲಿ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ರಾತ್ರಿ ವಾಕ್‌ನ ಬಜೆಟ್ ಮೂರು ಗಜ್ಜರಿಗೆ ಏರಿತು. ದಿನಗಳೆದಂತೆ ಹೇಗಾಯಿತೆಂದರೆ, ವಾಕ್ ಮಾಡಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಮೊಲಕ್ಕೆ ಗಜ್ಜರಿ ಕೊಡಲಾದರೂ ಹೋಗಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಬಾಂಧವ್ಯ ಬೆಳೆಯಿತು.

ಹೀಗಿರುವಾಗ ಒಂದು ದಿನ ಐದು ಆರು ಪುಂಡು ಹುಡುಗರು ಅದನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರನ್ನೇನೋ ಗದರಿಸಿ ಕಳಿಸಿದರೆ, ಮರುದಿನ ಯುವಕರ ತಂಡವೊಂದು ಸಿದ್ಧವಾಗಿ ಬಂದಿತ್ತು. ಅವರಲ್ಲಿ ವಾದಕ್ಕೇ ನಿಲ್ಲಬೇಕಾಯಿತು. ಈ ಬೇಸಿಗೆಯ ತಾಪದಿಂದ ಮೊಲವನ್ನು ಬಚಾವು ಮಾಡಲು ಬಂದಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ವಾದಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಯುವಕರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಬಡಿಗೆಗಳಿದ್ದವು. ಸ್ಥಳೀಯ ಯುವಕರೊಂದಿಗೆ ತಲೆ ಚಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಬೇಡ ಎಂದುಕೊಂಡು, ಭಾರವಾದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದಲೇ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟೆ. ಆದರೆ, ಮೂರೂ ಮೊಲಗಳ ಆಯುಷ್ಯ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ಮಾರನೆ ದಿನ ಸಾಬೀತಾಗಿತ್ತು.

ಅಂದಿನಿಂದ ಇಂದಿನವರೆಗೂ ಕ್ಯಾರೆಟ್ ವಾಕಿಂಗ್ ನಿರಂತರವಾಗಿದೆ. ಮನುಷ್ಯ ಕೊಲ್ಲುವ ವಿದ್ಯೆ ಕಲಿತರೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಬದುಕುವ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನೂ ಕಲಿತಿವೆ! ಆ ವಿದ್ಯೆ
ಅವನ್ನು ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿನ ಬದುಕಿಸಬಲ್ಲದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೀತಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ನಮಗೆ ಕಾಣಸಿಗುವ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಕ್ ಕೂಡ ಒಂದು. ಆರೋಗ್ಯ ಸುಧಾ ರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬರುವವರು, ಇದ್ದ ಆರೋಗ್ಯ ನಿಭಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬರುವವರು, ಬೇರೆಯವರ ಆರೋಗ್ಯ ಹಾಳು ಕೆಡವಲು ಬರುವವರು, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಟ್ಟಿಗೇ ನೋಡಬಹುದಾದ ಸ್ಥಳ ಅದು. ಒಂದಿಷ್ಟು ಜನ ಓಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಜನ ಆಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಮಂದಿ ಆಡುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ, ವಿಹಾರದ ನೆಪದಲ್ಲಿ ತಮಗೆ ಅರಿವಿದ್ದೆ, ಇಲ್ಲದೆಯೋ ವಾತಾವರಣ ಹಾಳುಗೆಡರಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಈ ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಸಾಯಂಕಾಲ ಫ್ರಿಸ್ಬೀ, ಕ್ರಿಕೆಟ್, ಫುಟ್‌ಬಾಲ್ ಆಡಲು, ಮನೆಯವರೊಂದಿಗೆ, ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ವಿಹಾರಕ್ಕೆ ಬರುವವರಿದ್ದಾರೆ. ಯಾವ ತಕರಾರೂ ಇಲ್ಲ, ಪಾರ್ಕ್ ಇರುವುದೇ ಅದಕ್ಕೆ. ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೋದರೂ ಒಂದು ಶಿಷ್ಟಾಚಾರ ಎನ್ನುವುದು ಇರುತ್ತದೆ.

ಆಯಾ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಕೊಡಬೇಕಾದ ಮರ್ಯಾದೆಯನ್ನು ನಾವು ಕೊಡಲೇಬೇಕು. ಉದ್ಯಾನವನಕ್ಕೆ ಬಂದು ಊಟ ಉಪಹಾರ ಸೇವಿಸುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಒಂದು
ವರ್ಗದವರು ತಾವು ಬೀರಿದ ಎಲ್ಲಾ ಕಸವನ್ನೂ ಎತ್ತಿ ಕಸದಬುಟ್ಟಿಗೆ ಹಾಕಿ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ, ಒಳ್ಳೆಯದು. ಇನ್ನೊಂದು ವರ್ಗದವರಿದ್ದಾರೆ, ಪಾರ್ಕ್‌ಗೆ ಬಂದಾಗ
ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅವರೊಳಗೆ ಹುದುಗಿದ್ದ ‘ಪರೋಪಕಾರಾರ್ಥಂ ಇದಂ ಶರೀರಂ’ ಮಂತ್ರ ಜಾಗೃತಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅವರ ಔದಾರ್ಯ ತುಳುಕುವುದು ಇಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ತಾವು ತಿಂದು ಬಿಟ್ಟ, ಕೆಳಗೆ ಬೀರಿದ ಆಹಾರವನ್ನು ಹಕ್ಕಿಗಳು ತಿಂದು ಬದುಕಲಿ ಎಂಬ ಉದಾರ ಮನಸ್ಸು ಅವರದ್ದು.

ಇಂಥವರು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗದಿದ್ದರೆ ಬಹುಶಃ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಬದುಕುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲವೇನೋ? ಅದಿರಲಿ, ಹಕ್ಕಿಗಳು ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್, ಚೂಯಿಂಗಮ, ಕೋಳಿಯ ಕಾಲು, ಮೀನಿನ ಮೂಳೆಯನ್ನೂ ತಿನ್ನುತ್ತಾವಾ? ಅವರು ಕಲಿತದ್ದು ಹೆಚ್ಚಾಯಿತಾ ಅಥವಾ ನಾವು ಕಲಿತದ್ದೇ ಕಡಿಮೆ ಆಯಿತಾ! ಒಂದು ದಿನ ಈ ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಹುಲ್ಲು ಹಾಸಿನಮೇಲೆ
ಇಬ್ಬರು (ಭಾರತೀಯರೇ) ಸುಮ್ಮನೆ ವಾಲಿಬಾಲ್ ಆಡುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ಮಾರನೆ ದಿನ ನೆಟ್ ತಂದು ಎರಡು ಕರೆಂಟ್ ಕಂಬಕ್ಕೆ ಬಿಗಿದು, ಕೋರ್ಟ್ ಅಳತೆ ಯಂತೆ ಗಡಿ ಗುರುತಿಸಲು ಹಗ್ಗ ಇಟ್ಟರು. ಸರಿಹೋಗಲಿಲ್ಲವೇನೋ, ಮಾರನೆ ದಿನ ಹಗ್ಗದ ಬದಲು ಸುಣ್ಣದಲ್ಲಿ ಮಾರ್ಕ್ ಮಾಡಿದರು. ಅದೂ ಸರಿಯಾಗ ದಿದ್ದಾಗ ಗುದ್ದಲಿ, ಪಿಕಾಸು ತಂದು ಹುಲ್ಲನ್ನು ಕೆತ್ತಿ, ಎರಡು ಕಂಬ ಹುಗಿದು ನೆಟ್ ಕಟ್ಟಿ ಆದಲು ಆರಂಭಿಸಿದರು.

ಅವರ ತಯಾರಿ ನೋಡಿ ಬಹುಶಃ ದೊಡ್ಡ ತಂಡವೇ ಬರಬಹುದು ಎಂದು ಎಣಿಸಿದೆ. ಊಹೆ ಸರಿಯಾಗಿತ್ತು, ಈಗ ತಂದ ಬೆಳೆದಿದೆ. ಆ ಇಬ್ಬರೊಂದಿಗೆ ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳು ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಈಗ ಒಂದೊಂದು ತಂಡದಲ್ಲಿ ಬರೊಬ್ಬರಿ ಇಬ್ಬರಿದ್ದಾರೆ, ಒಮ್ಮೆಯೂ ಬಾಲ್ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಸರ್ವೀಸ್ ಮಾಡಿದ ಕೋರ್ಟಿಗೆ ಹೋದದ್ದು ಕಂಡಿಲ್ಲ. ಹೊಂಡ ಹೊಡೆದದ್ದೇ ಸಾಧನೆ! ಕೆಲವರಿಗೆ ಪಾರ್ಕ್ ಎಂದರೆ ಜೋಕ್! ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಒಂದು ಬಾಬಾನ ಕತೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ.

ಬಾಬಾ ಎಂದರೆ ಸನ್ಯಾಸಿಯಲ್ಲ. ಅದು ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯರನ್ನು ಗೌರವದಿಂದ ಕರೆಯಲು ಬಳಸುವ ಪದ. ಮುಂಜಾನೆಯ ಸೂರ್ಯ ಕಿರಣ ಸೇವಿಸಲು ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಬರುವ ಸುಮಾರು ಎಂಬತ್ತು ವರ್ಷದ ಬಾಬಾ, ಡಿಕ್ಕಿಯಿಂದ ಮಡಚಿಟ್ಟ ಕುರ್ಚಿ ಹೊರತೆಗೆದು ಬಿಡಿಸಿ, ಸೂರ್ಯಾಭಿಮುಖವಾಗಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅವನ ಮೊಮ್ಮಗ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಒಳಗೆ ಬರಲು ಮೂರು ಪ್ರವೇಶ ದ್ವಾರಗಳಿದ್ದರೂ ಆತ ಕಬ್ಬಿಣದ ಬೇಲಿಯ ಮಧ್ಯೆ ನುಸುಳಿಯೇ ಬರುವುದು. ನೂರು ಕಿಲೋ ತೂಗುವ ಹದಿನಾರು ವರ್ಷದ ಮೊಮ್ಮಗ ತೂರಿಕೊಂಡು ಬರಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟವರು ಯಾರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ವಿಶೇಷವೆಂದರೆ ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಕಬ್ಬಿಣದ ಬೇಲಿಯ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ಕಡೆ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿದೆ! ಬರುವಾಗ ಮೊಮ್ಮಗನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಲೇಯ್ಸ ಕಂಪನಿಯ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಚಿಪ್ಸ್ ಪ್ಯಾಕೆಟ್, ಒಂದೆರಡು ಸ್ಯಾಂಡ್ವಿಚ್, ಒಂದಿಷ್ಟು ಚಾಕಲೇಟ್, ಎರಡೂವರೆ ಲೀಟರ್‌ನ ದೊಡ್ಡ ಪೆಪ್ಸಿ ಬಾಟಲ್ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಜ್ಜ ಮೊಮ್ಮಗ ಕೂತು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಮುಗಿಸಿದ ನಂತರ ಮೊಮ್ಮಗ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಡುತ್ತಾನೆ. ಮುಂದೇನು ಎಂದು ಕೇಳಬೇಡಿ, ಇನ್ನೊಂದು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಾಬಾನೂ ಹೊರಡುತ್ತಾನೆ. ಚಾಕಲೇಟ್ ಕಾಗದ, ಖಾಲಿ ಚಿಪ್ಸ್ ಪ್ಯಾಕೆಟ್, ಖಾಲಿ ಪೆಪ್ಸಿ ಬಾಟಲ, ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಚೀಲ ಗಳೆಲ್ಲವೂ ಅ ಬಾಕಿ!

ಹೇಳೋಣವೆಂದರೆ ದೇಶ, ಭಾಷೆ, ವಯಸ್ಸು ಎಲ್ಲವೂ ಅಡ್ಡ ಬರುತ್ತವೆ! ಸುಮ್ಮನೆ ತಲೆ ಕೊಡವಿಕೊಂಡು ಮುನ್ನಡೆಯಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ. ಇದು ಇಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ಎಂದಲ್ಲ. ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗದಲ್ಲೂ ಇದ್ದದ್ದೇ. ನಿತ್ಯ ನಿರಂತರ ಪೃಕೃತಿಯ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಎಸಗುವವರ ನಡುವೆ ಕೆಲವರು ಬದಲಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಡಲು ಮುಂದಾಗುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರಕೃತಿಗೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಕೃತಕ, ಉಚಿತ ಸೌಲಭ್ಯದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನೂ ಬೇರೆಯವರೇ ಹೊರಬೇಕು ಎಂದರೆ,
it is too much!