ಆರಾಧನೆ
ಶ್ರೀಮಾತಾ ಅಮೃತಾನಂದಮಯಿ
ಪವಿತ್ರವಾದ ಶಿವರಾತ್ರಿಯನ್ನು ಭಾರತದೆಲ್ಲೆಡೆ ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಭೌತಿಕ ಜೀವನದ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಆಲೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವವರಿಗೆ, ಪವಿತ್ರ ದಿನಗಳು ದೇವರನ್ನು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ಜೀವನದ ನಿಜವಾದ ಗುರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಅರಿವು ಮೂಡಿಸುವ ಸಂದರ್ಭಗಳಾಗಿವೆ.
ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರು ದೈವಿಕತೆಯನ್ನು ಏಕಮುಖವಾಗಿ ನೋಡುವ ಅಥವಾ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿದಾಗ, ತಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ದೇವರಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿದಾಗ ಹಾಗೂ ದೇವರನ್ನು ಆರಾಽಸಿದಾಗ ಪರಿಸರವು ಪರಿಶುದ್ಧವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಾದ ಬಳಿಕ, ಇತರರೂ ದೇವರ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯತ್ನವಿಲ್ಲದೇ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಶಿವರಾತ್ರಿಯು ಇತರ ಹಬ್ಬಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಇತರ ಹಬ್ಬಗಳ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಮತ್ತು ಪೂಜೆಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಹಬ್ಬಗಳಿಗೆ ನೀಡುವ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಗಿಂತ ಈ ಹಬ್ಬವು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಇದು ಸ್ವಯಂ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಕಠಿಣತೆಗೆ ಮಹತ್ವವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಜೀವನದ ಗುರಿಯನ್ನು ನೆನಪಿಸಲು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸುವ ದಿನವಾಗಿದೆ. ಪ್ರಸ್ತುತ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಆಹಾರ ಮತ್ತು ನಿದ್ರೆಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಹತ್ವವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಅಂತಹ ಆದ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಸರಿದೂಗಿಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಹೃದಯಾಂತ ರಾಳದಲ್ಲಿ ದೇವರನ್ನು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸುವುದನ್ನು ಶಿವರಾತ್ರಿ ನಮಗೆ ಕಲಿಸುತ್ತದೆ.
ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ದೇವರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ನೀಡಲು ನಾವು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದು ದಿನವಾದರೂ ಅರ್ಪಿಸಬಹು ದಾಗಿದ್ದರೆ – ಅದನ್ನು ಪವಿತ್ರ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತೇವೆ – ಇದರ ಪರಿಣಾಮದಿಂದ ಬರುವ ಸಂಸ್ಕಾರ (ಅನಿಸಿಕೆ) ನಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ದೇವರನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಆಧಾರಿತವಾಗಿರುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.ಚಳಿಗಾಲದ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಶಿವರಾತ್ರಿಯನ್ನು ಆಚರಿಸ ಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಇದು ವಸಂತಕಾಲದ ಆರಂಭವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಒಳಾರ್ಥವಿರುತ್ತದೆ. ಜ್ಞಾನದ ಬೆಳಕು ಮತ್ತು ಉಷ್ಣತೆಯ ಜಡತ್ವ ಹಾಗೂ
ಅಜ್ಞಾನದಿಂದ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕರಗಿಸಿದಾಗ, ಸಂತೋಷ ಹಾಗೂ ಶಾಂತಿಯ ಹೂವುಗಳು ಅರಳಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತವೆ. ಋತುಗಳ ಬದಲಾವಣೆಯು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣವಾಗಿದೆ. ಹೇಗಾದರೂ, ನಾವು ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟರೆ, ನಮ್ಮ ಆಂತರಿಕ ಹವಾಮಾನ ಹಾಗೂ ತಾಪಮಾನವನ್ನು ನಾವು ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ತರಬಹುದು. ಹಾಗೆ ಮಾಡಬೇಕಾದರೆ ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನದ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ.ನಾವು ನೋವು ಮತ್ತು ಆನಂದದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ದಯಪಾಲಿಸುವ ದೇವರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವಲ್ಲಿ ನಾವು ವಿಫಲರಾಗುತ್ತೇವೆ.
ನಾವು ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತನನ್ನು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ನಾವು ವಿಫಲರಾಗುತ್ತೇವೆ. ಸಿಹಿಯನ್ನು ಆನಂದಿಸುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಮಾಡಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನಾವು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ನಾವು ಪ್ರಾಥಮಿಕ ವಾಗಿ ಸಿಹಿಯನ್ನು ಆನಂದಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಮಾಯಾ – ಮೋಹಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಸೃಷ್ಟಿಯ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಬದಲಾವಣೆ ಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಅಂಶಗಳ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ನಮಗೆ ಪರಮ ಆನಂದವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ನಮ್ಮ ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿರುವ ದೈವಿಕ ತತ್ತ್ವವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯುವುದು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ತಮಸಿಕ್ (ಮಂದ) ಅಥವಾ ರಾಜಸಿಕ್(ಬಹುರ್ಮುಖಿಯಾದ) ಯಾರಿಗಾದರೂ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಮನಸ್ಸುಗಳು ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಭೌತಿಕ ಆನಂದದ ಅಕ್ಷಯ ಗಣಿ ಎಂಬಂತೆ ಅನುಸರಿಸುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ, ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಸಾತ್ವಿಕ (ಶಾಂತಿಯುತ) ವ್ಯಕ್ತಿಯು ದೇವರ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗುತ್ತಾನೆ. ಶಿವರಾತ್ರಿಯೊಂದಿಗೆ ನಾವು ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ನಾವು ಅಂತಹ ಸಾತ್ವಿಕ ಗುಣಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.
