ಪರಮಾನುಗ್ರಹ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುವ ಪರ್ವ ಶಿವರಾತ್ರಿ

ತನ್ನಿಮಿತ್ತ

ಗಣೇಶ್ ಭಟ್ಟ, ಕುಮಟಾ

gneshbhat@gmail.com

ಸಮಸ್ತ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು, ಧರ್ಮಾಚರಣೆಗಳನ್ನು ಚಿಂತಿಸಿ, ’ಶಿವರಾತ್ರಿವ್ರತ’ವನ್ನು ಸಿದ್ಧಗೊಳಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಸರ್ವೋತ್ಕೃಷ್ಟವಾದುದು, ಅನೇಕ ಪ್ರಕಾರ ವ್ರತ, ವಿವಿಧ ತೀರ್ಥಸ್ನಾನ, ಬಗೆಬಗೆಯ ದಾನ, ಹಲವು ಯಜ್ಞ, ನಾನಾ ಪ್ರಕಾರದ ಜಪ-ತಪಗಳಿಂದ ಉಂಟಾದ ಪುಣ್ಯಗಳೂ ‘ಶಿವರಾತ್ರಿವ್ರತ’ಕ್ಕೆ ಸಮವಲ್ಲ.

ಪರಮೇಶ್ವರನ ಪರಮಾನುಗ್ರಹ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುವ ಮಹಾಪರ್ವವೇ ಮಹಾ ಶಿವರಾತ್ರಿ. ಶ್ರಾವಣ ಮಾಸದಲ್ಲಿ ಪರಶಿವನನ್ನು ಒಂದು ಮಾಸ ಪೂರ್ತಿ ಆರಾಧಿಸಿದ, ಶಿವಭಕ್ತರು ಆ ಪರಮೇಶ್ವರನು ಶಿವಲಿಂಗದಿಂದ ಸ್ವಯಂ ಆಗಿ ಉದ್ಭವಿಸಿದ, ಸಮುದ್ರ ಮಥನಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹಾಲಾಹಲವನ್ನು ಕುಡಿದ, ಕೈಲಾಸಗಿರಿಯಲ್ಲಿ ತಾಂಡವ ನೃತ್ಯಗೈದ ದಿನವಾದ, ‘ಶಿವರಾತ್ರಿ’ಯನ್ನು ಅಷ್ಟೇ ಶ್ರದ್ಧಾ-ಭಕ್ತಿ ಪುರಸ್ಸರವಾಗಿ ಆಚರಿಸುವರು.

ಜೀವನದ ಸಕಲ ದಾರಿದ್ರ್ಯಗಳು ನಿವಾರಣೆಯಾಗಲು, ಸರ್ವರೋಗಗಳು ಶಮನವಾಗಲು, ಸಮಸ್ತ ದುಃಖಗಳು ದೂರವಾಗಲು, ಶತ್ರುಪೀಡೆ ತೊಲಗಲು, ಸಮಸ್ತ ವಿದ್ಯೆಗಳ ಸಿದ್ಧಿಯಾಗಲು, ಜಗದ ಒಡೆಯನಾದ, ಆದಿದೇವ ನಾದ, ಪರಮೇಶ್ವರನನ್ನು ಪೂಜಿಸಬೇಕು. ಎಲ್ಲಿಯ ತನಕ ಶಿವನನ್ನು ಪೂಜಿಸುವುದಿಲ್ಲವೋ ಅಲ್ಲಿಯ ತನಕ ಪಾಪ-ಕಷ್ಟಗಳು ಹಾಗೇ ಇರುವವು.

‘ನಿರ್ಣಯಸಿಂಧು’ವಿನ ಪ್ರಕಾರ ಮಾಘ ಕೃಷ್ಣ ಚತುರ್ದಶ್ಯಾಂ ಆದಿದೇವೋ
ಮಹಾನಿಶಿ |
ಶಿವಲಿಂಗತಯೋದ್ಭೂತಃ ಕೋಟಿಸೂರ್ಯ
ಸಮಪ್ರಭ ||
ತತ್ಕಾಲವ್ಯಾಪಿನೀಗ್ರಾಹ್ಯಾ ಶಿವರಾತ್ರಿ ವ್ರತೇತಿಥಿ ||
ಎನ್ನುವಂತೆ, ಮಾಘ ಮಾಸದ ಕೃಷ್ಣ ಪಕ್ಷದ
ಚತುರ್ದಶಿ, ಅಂದರೆ‘ಶಿವರಾತ್ರಿ’ಯಂದು ಕೋಟಿ ಸೂರ‍್ಯನಿಗೆ ಸಮನಾದ ಕಾಂತಿ ಹೊಂದಿದ, ಶಿವಲಿಂಗ ದಿಂದ ಉದ್ಭಸಿದ ‘ಮಹಾದೇವ’ನನ್ನು ಪೂಜಿಸಲು
ಪ್ರಶಸ್ತ ದಿನ.

ಶಿವನ ಸ್ವರೂಪವೆಂದರೆ ಪಂಚಮುಖನು, ಶುದ್ಧ ಸ್ಪಟಿಕದ ಮೈಬಣ್ಣದವನು, ಶಂಖದಂತೆ ಪ್ರಭೆಯುಳ್ಳವನು ಆತ. ತನ್ನ ಜಟೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಗೆಯನ್ನು  ಧರಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಗಂಗಾಧರ, ಮುಡಿಯಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರನ್ನು ಹೊಂದಿ ಚಂದ್ರಶೇಖರ, ಸೂರ‍್ಯ-ಚಂದ್ರರೇ ಕಣ್ಣಾಗಿ, ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಅಗ್ನಿಯ ದೃಷ್ಟಿಯುಳ್ಳವ ನಾದ್ದರಿಂದ ಮುಕ್ಕಣ್ಣ, ಸಮುದ್ರ ಮಥನಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಾಲಾಹಲವನ್ನು ಕುಡಿದು ಕಂಠದಲ್ಲಿ ಧರಿಸಿದ ಕಾರಣ ವಿಷಕಂಠ, ಆ ವಿಷ ದೇಹಕ್ಕಿಳಿಯದಂತೆ, ಕಂಠದಲ್ಲೇ ನೆಲೆಗೊಳ್ಳುವಂತೆ ಸರ್ಪವನ್ನು ಕೊರಳಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿಸಿಕೊಂಡ ಕಾರಣ ನಾಗಾಭರಣ, ಮೃತ್ಯುವನ್ನು ಗೆದ್ದಕಾರಣ ಮೃತ್ಯುಂಜಯ, ಗಜ ಚರ್ಮವನ್ನು ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು, ವ್ಯಾಘ್ರಚರ್ಮವನ್ನು ಉತ್ತರೀಯವಾಗಿ ಧರಿಸಿ, ದಿಕ್ಕೆ ಅಂಬರವಾಗಿ ಉಳ್ಳ- ದಿಗಂಬರ, ಸ್ಮಶಾನದ ಭಸ್ಮವನ್ನು ಮೈಗೆ ಮೆತ್ತಿಕೊಂಡಾತನು, ಭೂತಗಣಗಳಿಂದ ಪರಿವೃತನಾದ ಭೂತನಾಥ, ನಂದಿಯನ್ನು ವಾಹನವಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಆತ ಪಶುಪತಿಯು, ಜಗದಂಬೆ ಪಾರ್ವತಿಗೆ ತನ್ನ ದೇಹದ ಅರ್ಧಭಾಗವನ್ನು ನೀಡಿ ಅರ್ಧನಾರೀಶ್ವರನು, ತ್ರಿಶೂಲ ಧಾರಿ… ಹೀಗೆ ಶಿವನ ಈ ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಭಿನ್ನ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗೆ ನಿದರ್ಶನ.

‘ಶಿವ’ನೆಂದರೆ ‘ಶಿವಾಃ ಶೋಭನಾಃ ಗುಣಾಃಅಸ್ಯ
ಸಂತೀತಿ ಶಿವಃ| ಮಂಗಲವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವವನು ಯಾವನೋ ಅವನು ‘ಶಿವ’ನೆಂದರ್ಥ.
ಇಂತಹ ಮಂಗಲಮಯನಾದ ಶಿವನು, ರುದ್ರ
ನಾಗುವುದು ಯಾವಾಗ? ಅಘೋರನಾದ ಆತನು
ಘೋರ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ತಾಳುವುದು ಯಾವಾಗ?
ಅಭಯಂಕರನಾದ ಆತ ಭಯಂಕರನಾಗುವುದು
ಯಾವಾಗ? ಯಾವಾಗ ಮನುಷ್ಯನು ಆಸುರೀ

ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದುತ್ತಾನೋ, ಧರ್ಮದ ಎಲ್ಲೆಮೀರಿ, ದುರ್ಮಾಗಿಯಾಗುತ್ತಾನೋ, ಮರ್ಯಾದೆಯ ಸೀಮೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ದುಃ
ಖವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತಾನೋ, ಅ ನೀತಿ ಅನ್ಯಾಯದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಾನೋ, ಆವಾಗ ಶಿವ, ರುದ್ರನಾಗುವುದು, ಘೋರ ಸ್ವರೂಪ  ಳುವುದು, ಭಯಂಕರನಾಗುವುದು. ಆಗಲೇ ಶಿವನಿಂದ ದಮನ ಶಾಸನ ಜಾರಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅನ್ಯಾಯ- ಅನೀತಿ ಮಾರ್ಗ ತುಳಿದವರಿಗೆ ಶಿವನ ಕಠಿಣ ಶಾಸನ
ಶಿಕ್ಷಿಸದೇ ಬಿಡದು. ಹಾಗೆಂದು ಪರ ಶಿವನಷ್ಟು ದಯಾಳು, ಕರುಣಾಮೂರ್ತಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಲ್ಲ.

ಭಕ್ತರ ಯಾವುದೇ ಚಿಕ್ಕ ಸ್ತುತಿಗೂ, ಪೂಜೆ ಪುನಸ್ಕಾರಕ್ಕೂ ಆಶು ತೋಷನಾಗಿ ಆಗಮಿಸಿ, ಅವರ ಕಷ್ಟ- ನಷ್ಟಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುತ್ತನೆಂಬುದು ಭರವಸೆ ಯಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ದೃಷ್ಟಾಂತಪೂರ್ಣವೂ ಹೌದು. ‘ಅಭಿಷೇಕ ಪ್ರೀಯೋ ಶಿವಃ’ ಹೌದು, ಶಿವ ಅಭಿಷೇಕ ಪ್ರಿಯ. ಸಮುದ್ರ ಮಥನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ‘ಹಾಲಾಹಲ’ ವಿಷವು ಹೊರಬಂತು. ಜಗತ್ತನ್ನು ನಾಶ ಪಡಿಸಬಹುದಾದ ಅದನ್ನು ಶಿವಕುಡಿದ. ಪಾರ್ವತಿ ಅದನ್ನು ಕೊರಳಲ್ಲೇ ತಡೆದಳು. ಇದರಿಂದ ಶಿವ
ವಿಷಕಂಠ, ನೀಲಕಂಠನಾಗಿ ನಾಗಾಭರಣನಾದ.

ಶಿವನು ಸೇವಿಸಿದ ಆ ವಿಷದ ಉರಿಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು, ದೇವಾನುದೇವತೆಗಳು ಜಲದಿಂದ ಅಭಿಷೇಕ ಮಾಡಿದರು. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಶಿವಲಿಂಗದ ಮೇಲೆ ಜಲಾಭೀಷೇಕಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವವಿದೆ. ಶಿವರಾತ್ರಿಯಂದು ರುದ್ರಮಂತ್ರಗಳಿಂದಾಗಲಿ, ‘ಓಂ ನಮಃ ಶಿವಾಯ’ಎನ್ನುವ ಶಿವಪಂಚಾಕ್ಷರ ಮಂತ್ರ
ದಿಂದಾಗಲಿ ಶಿವಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಜಲಾಭಿಷೇಕ ಮಾಡಿ, ಬಿಲ್ವಪತ್ರೆ, ಕರಿ ಎಳ್ಳಿನಿಂದ ಶಿವ ಸಹಸ್ರನಾಮ ಅಥವಾ ತ್ರಿಶತಿಗಳಿಂದ ಅರ್ಚಿಸುವುದಕ್ಕೆ ವಿಶೇಷ ಫಲವಿದೆ. ಶಿವರಾತ್ರಿಯ ಕುರಿತು ಶಿವಮಹಾಪುರಾಣದಲ್ಲಿ ನಲವತ್ತನೇ ಅಧ್ಯಾಯದಲ್ಲಿ‘ಶಿವರಾತ್ರಿ’ಯ ಕುರಿತಾದ ಕಥೆ ಹೀಗಿದೆ. ಹಿಂದೆ ದಟ್ಟ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ‘ಗುರುದ್ರುಹ’ ಎಂಬ ಬೇಡ ತನ್ನ ಪರಿವಾರದೊಂದಿಗೆ ವಾಸವಾಗಿದ್ದ.

ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ ವನದಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸುತ್ತ, ಪಶುಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಬಾಲ್ಯದಿಂದಾರಂಭಿಸಿ ಯಾವುದೇ ಶುಭವಾದ ಕಾರ್ಯಮಾಡಿದವನಲ್ಲ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಶಿವರಾತ್ರಿ ದಿನ ಬಂತು. ಆ ಕುರಿತು ವಿಶಾಲವಾದ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಆತನಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಜ್ಞನವಿರಲಿಲ್ಲ, ಹಸಿನಿಂದ ಕಂಗೆಟ್ಟ ತಂದೆ-ತಾಯಿ, ಹೆಂಡತಿ-ಮಕ್ಕಳು ಹೇಳಿದರು-‘ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಕೊಂದುತಾ, ಆಹಾರಕ್ಕಾದೀತು’ ಎಂದರು. ಅದರಂತೆ ಆ ಬೇಡ ಧನುರ್ಭಾಣಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿವನದಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸಿದ. ದುರ್ದೈವದಿಂದ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಾಣಿ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಸೂರ್ಯಾಸ್ತವಾಯಿತು.

ಆಹಾರಲ್ಲದೇ ಹಿಂತಿರುಗಿದರೇ ಮಕ್ಕಳು-ವೃದ್ಧ- ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳಿಗೆ ಏನೆಂದು ಉತ್ತರಿಸಲಿ? ಬೇಡ ದುಃಖಿತನಾದ. ಯಾವುದಾದರೂ ಮೃಗವನ್ನು ಕೊಲ್ಲದೇ ಮನೆಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಲಾರೆ ಎಂದು ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ. ಆ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಹರಿಯುವ ನೀರಿನಿಂದ ಆವರಿಸಿದ ಚಿಕ್ಕ ಪ್ರದೇಶವಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಈಜಿ ತೆರಳಿ, ಒಂದು ಬಿಲ್ವವೃಕ್ಷವನ್ನುಏರಿ ಕುಳಿತ. ಆಚೆ ದಡಕ್ಕೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಪ್ರಾಣಿ ನೀರು ಕುಡಿಯಲು ಬಂದಾಗ ಕೊಲ್ಲಬಹುದೆಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರು ವಾಗಲೇ ಗರ್ಭಿಣಿ ಜಿಂಕೆಯೊಂದು ನೀರು ಕುಡಿಯಲುಬಂತು. ಬೇಡ ಧನುರ್ಭಾಣಗಳನ್ನು ಹೂಡಲು ಸನ್ನದ್ಧನಾದ, ಆಗ ಆತನಿಗೆ ಅಡ್ಡಿಯಾದ ಬಿಲ್ವಪತ್ರೆಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತು ಬೀಳಿಸಿದ. ಆ ವೃಕ್ಷದ ಕೆಳಗಡೆ ಶಿವಲಿಂಗವಿತ್ತು.

ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಅವು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಬಿದ್ದವು. ಬೇಡನ ಸಕಲ ಪಾಪಗಳೂ ದೂರವಾದವು. ತನ್ನತ್ತ ಬಾಣದಿಂದ ಗುರಿಯಿಟ್ಟ ಬೇಡನಿಗೆ ಗರ್ಭಿಣಿ ಜಿಂಕೆ ಹೇಳಿತು- ‘ತುಂಬು ಗರ್ಭಿಣಿಯಾದ ನನ್ನನ್ನು ನೀ ಕೊಂದು ಪಾಪಕ್ಕೆ ಗುರಿಯಾಗಬೇಡ, ಪ್ರಸವದ ನಂತರ ಬರುವೆ’. ವ್ಯಾಧನಿಗೆ ಕರುಣೆ ಉಕ್ಕಿ ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟನು. ಸಮಯ ಕಳೆಯಲು ತನ್ನ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಬಿಲ್ವ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಎಸೆಯುತ್ತ ಇದ್ದ. ಪ್ರಥಮ ಯಾಮ ಕಳೆದು, ಎರಡನೇಯಾಮದಲ್ಲಿ
ಚಿಕ್ಕಚಿಕ್ಕ ಮರಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಜಿಂಕೆ ಬಂದಿತು. ಬೇಡ ಗುರಿಯಿಟ್ಟು ಸಾಯಿಸಲು ಮುಂದಾದಾಗ, ಅದು ಹೇಳಿತು-ಈ ಚಿಕ್ಕಮರಿಗಳನ್ನು ಗಂಡ
ಜಿಂಕೆಯ ಸಮೀಪ ಬಿಟ್ಟು ಖಂಡಿತ ಬರುವೆ.

ದಯವಿಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟುಬಿಡು. ಬೇಡ ಎಂದಿನಂತೆ ಬಿಟ್ಟನು. ಬೇಡ ಅರಿವಿಲ್ಲದೇ ಬಿಲ್ವಪತ್ರೆಗಳನ್ನು ಬೀಳಿಸುತ್ತ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ, ಮೂರನೇ ಯಾಮದಲ್ಲಿ- ದಷ್ಟಪುಷ್ಟವಾದ ಗಂಡು ಜಿಂಕೆಯೊಂದು ಬಾಯಾರಿ ನೀರು ಕುಡಿಯಲು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂತು. ಬೇಡ ಕೊಲ್ಲಲ್ಲು ಮುಂದಾದಾಗ, ನನ್ನ
ವಶದಲ್ಲಿರುವ ಮರಿಗಳನ್ನು ತಾಯಿ ಜಿಂಕೆಗೆ ಮುಟ್ಟಿಸಿ ಬರುವೆ ಎಂದಾಗ, ಬೇಡ ಹೇಳಿದ- ಹಿಂದೆ ಹೋದವರೂ, ಹೀಗೆಯೇ ಹೇಳಿ ಹೋದವರು
ಹಿಂತಿರುಗಲಿಲ್ಲ, ನಿನ್ನನ್ನು ಹೇಗೆ ನಂಬಲಿ? ಕೊನೆಗೆ ಶಿವ ಕೃಪೆಯಿಂದ ಆತನಲ್ಲಿ ಸಾತ್ವಿಕ ಭಾವ ಜಾಗ್ರತವಾಗಿ ಅದನ್ನು ಕರುಣೆಯಿಂದ ಬಿಟ್ಟ. ನಂತರ
ರಾತ್ರಿ ನಾಲ್ಕನೇ ಯಾಮದಲ್ಲಿ ಆ ಜಿಂಕೆಗಳು ಮರಿಗಳಿಗೆ, ತನ್ನವರಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿ, ಸತ್ಯವಚನಕ್ಕೆ ಬದ್ಧರಾಗಿ ಬೇಡನತ್ತ ಹಿಂತಿರುಗಿದವು.

ಇತ್ತ  ಬೇಡ ಬಿಲ್ವ ಪತ್ರೆಗಳನ್ನು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಬೀಳಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ, ಜಿಂಕೆಗಳು ತನ್ನತ್ತ ಬಂದದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಡನಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಶಿವನಿಗೂ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಶಿವರಾತ್ರಿ ದಿನ ಉಪವಾಸದ್ದು, ನದೀ ಜಲದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗೆದ್ದು, ರಾತ್ರಿಪೂರ್ತಿಎಚ್ಚರಿವಿದ್ದು ಬಿಲ್ವಪತ್ರೆಗಳನ್ನು ಅರಿಲ್ಲದೇ ಇದ್ದರೂ ನಾಲ್ಕು ಯಾಮಕ್ಕೂ ಶಿವಲಿಂಗದ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದೇ ಶಿವಪೂಜೆ ಸಂಪನ್ನವಾದ ಕಾರಣ ಆ ಬೇಡನ ಸಮಸ್ತ ಪಾಪಗಳೂ ದೂರವಾದವು. ಸುಜ್ಞಾನ ಮೂಡಿತು.

ಮೃಗಗಳ ಕೊಲ್ಲುವಿಕೆ ಪಾಪ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿತು. ಜಿಂಕೆಗಳ ಸತ್ಯನಡೆ-ನುಡಿಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಅನಿಸಿತು. ತನ್ನ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಪಟ್ಟ. ಶಿವ
ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷನಾಗಿ-ನಿನ್ನ ಪೂಜೆಗೆ ಪ್ರಸನ್ನನಾಗಿರುವೆ, ವರಬೇಡು ಎಂದಾಗ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಬೇಡನಿಗೆ ಮಾತೆ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ. ಶಿವನಪಾದಕ್ಕೆರಗಿದ. ಧನ್ಯತೆ
ಅನುಭವಿಸಿದ. ಶಿವ ಆ ಬೇಡನಿಗೆ ‘ಗುಹ’ ಎಂದ ನಾಮಕರಣ ಮಾಡಿದ. ‘ಶೃಂಗಬೇರಪುರ’ ಎಂದು  ಆ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ನಾಮಕರಣ ಮಾಡಿ. ರಾಜಧಾನಿ
ಯಾಗಿಸಿ, ‘ಬಹಳ ಕಾಲ ಸುಖವಾಗಿ ಬಾಳು. ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರಸನ್ನಗೊಳಿಸಿರುವುದರಿಂದ ದೇವತೆಗಳಿಗೂ ನೀನು ಪ್ರಿಯನಾಗುವೆ. ನಿನ್ನ ಮನೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಾತ್
ಶ್ರೀರಾಮಚಂದ್ರ ಬರುವನು. ರಾಮಾನುಗ್ರಹ- ದರ್ಶನ-ಭಾಗ್ಯ ನಿನಗಾಗುವುದು ಮೋಕ್ಷವನ್ನು ಹೊಂದುವೆ ಎಂದು ಹರಿಸಿದನು. ಹೀಗೆ ತಿಳಿಯದೇ
ಶಿವಪೂಜೆ ಮಾಡಿಯೂ ಬೇಡನಿಗೆ ರಾಮಕೃಪೆ- ಶಿವಸಾಯಜ್ಯ ದೊರೆಯಿತು. ಇನ್ನು ತಿಳಿದು ಶ್ರದ್ಧಾ- ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಈ ‘ಶಿವರಾತ್ರಿವ್ರತ’ವನ್ನು ಆಚರಿಸಿದರೆ
ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಶಿವನ ದಿವ್ಯಾನುಗ್ರಹಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರನಾಗುವರು.

ಹಾಗದರೆ ಶಿವರಾತ್ರಿ ಆಚರಣೆಯ ವಿಧಾನ ಹೇಗೆ? ಶಿವರಾತ್ರಿ ದಿನದಂದು, ಪ್ರಾತಃಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ನಾನಮಾಡಿ, ಮಡಿವಸzs ರಿಸಿ, ಸಕಲ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ‘ಶ್ರೀ ಶಿವಪ್ರೀತ್ಯರ್ಥಂ ಶಿವರಾತ್ರೌ ಶಿವಪೂಜಾಂ ಕರಿಷ್ಯೆ’ ಎಂದು ಸಂಕಲ್ಪ ಮಾಡಿ ಉಪವಾಸದಿಂದಿದ್ದು ಸದಾಶಿವನ ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, ನಾಲ್ಕು  ಯಾಮಗಳಲ್ಲೂ ಶಿವನನ್ನುಪೂಜಿಸಿ, ಜಾಗರಣೆ ಮಾಡಿ ಮರುದಿನ ಅಮಾವಾಸ್ಯೆ ದಿನ ಪಾರಣೆ ಮಾಡುವುದು ಒಂದು ವಿಧಾನವಾದರೆ, ಇದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದೇ ಇದ್ದವರು, ನೀರು-ಫಲಾಹಾರ ಮಾತ್ರ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ, ಮನೆಯಲ್ಲಿಯ ಶಿವಲಿಂಗವನ್ನೋ ಅಥವಾ ಸುಪದ ಶಿವಾಲಯಕ್ಕೆ ತೆರಳಿ ಶಿವನನ್ನು ರುದ್ರಾಭಿಷೇಕ, ಶಿವ ಸಹಸ್ರನಾಮಗಳಿಂದ ತಿಲಾರ್ಚನೆ, ಬಿಲ್ವಾರ್ಚನೆ ಮಾಡಿ, ಲಿಂಗಾಷ್ಟಕ ಮುಂತಾದ ಸ್ತುತಿಗಳಿಂದ ಸ್ತುತಿಸಿ, ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಬೇಕು.

ಬದ್ಧೋಹಂ ಧೈಃ ಪಾಪೈಃ ಸಂಸಾರಭವ
ಬಂಧನೈಃ|
ಪತಿತಂ ಮೋಹಜಾಲೇ ಮಾಂತ್ವಂ ಸಮುದ್ಧರ
ಶಂಕರ||

ಎಲೈ ಶಂಕರನೇ ಜನನಮರಣ, ಮುಪ್ಪು- ರೋಗಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಸಂಸಾರ ಬಂಧನದಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸು. ಅನೇಕ ಪಾಪಗಳನ್ನು
ಮಾಡಿ, ಮೋಹಜಾಲದಲ್ಲಿ ಪತಿತನಾಗಿದ್ದೇನೆ, ನನ್ನನ್ನು ಉದ್ಧರಿಸಿ ಸುಖ-ಶಾಂತಿಗಳನ್ನು ನೀಡುಎಂದು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುಬೇಕು. ಸಮಸ್ತ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು, ಧರ್ಮಾಚರಣೆಗಳನ್ನು  ಚಿಂತಿಸಿ, ’ಶಿವರಾತ್ರಿವ್ರತ’ವನ್ನು ಸಿದ್ಧಗೊಳಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಸರ್ವೋತ್ಕೃಷ್ಟವಾದುದು, ಅನೇಕ ಪ್ರಕಾರ ವ್ರತ, ವಿವಿಧ ತೀರ್ಥಸ್ನಾನ, ಬಗೆಬಗೆಯ ದಾನ, ಹಲವು ಯಜ್ಞ, ನಾನಾ ಪ್ರಕಾರದ ಜಪ-ತಪಗಳಿಂದ ಉಂಟಾದ ಪುಣ್ಯಗಳೂ ‘ಶಿವರಾತ್ರಿವ್ರತ’ಕ್ಕೆ ಸಮವಲ್ಲ.

ಶಿವರಾತ್ರಿ ವ್ರತದ ಪುಣ್ಯಅದಕ್ಕೂ ಮಿಗಿಲಾದದ್ದು. ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಶಿವನ ಪೂಜೆಗೆಂದೇ ಪುರಾಣ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾದ ಶ್ರೀಸೋಮನಾಥ, ಕಾಶಿ ಮುಂತಾದ ಹನ್ನೆರಡು (ದ್ವಾದಶ) ಜೋತಿರ್ಲಿಂಗಗಳು, ಗೋಕರ್ಣವೇ ಮೊದಲಾದ ಪಂಚಕ್ಷೇತ್ರಗಳೂ, ಕೂಡಲಸಂಗಮ- ನಂಜುಂಡೇಶ್ವರ, ಸಹಸ್ರಲಿಂಗ, ಯಾಣ ಮುಂತಾದ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲದೇ, ಪ್ರತಿ ಊರಿನಲ್ಲೂ ಶಿವನ ದೇವಾಲಯಗಳಿವೆ. ಶಿವಾಲಯಗಳಿಲ್ಲದ ಊರೇ ಇಲ್ಲ. ಶಿವನ ಪೂಜೆಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಪತ್ತು ಬೇಡ. ನಿರ್ಮಲ ಜಲ, ಬಿಲ್ವಪತ್ರೆ, ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ದೊರಕುವ ಎಕ್ಕೆಹೂವು, ಶುದ್ಧ ಭಕ್ತಿಯೊಂದೇ ಸಾಕು. ತನ್ನ ಹಿತ ಬಯಸುವ, ಕುಟುಂಬದ ಹಿತ ಕಾಪಾಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಕೊನೇ ಪಕ್ಷ ‘ಶಿವರಾತ್ರಿ’ ದಿನವಾದರೂ ಶಿವನನ್ನು ಸಂದರ್ಶಿಸಿ, ಶುಭ-ದಿವ್ಯ-ಭೋಗ ಹಾಗೂ ಮೋಕ್ಷ ನೀಡೆಂದು ಆ ಪರಮೇಶ್ವರನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದವನಿಗೆ ಒಳಿತೇ ಆಗುವುದು.